Kur’anijunët janë një grup që pretendojnë të ndjekin vetëm Kur’anin si burimin e vetëm të udhëzimit islam dhe refuzojnë autenticitetin dhe autoritetin e haditheve të Profetit Muhamed, lavdia dhe paqja qoftë mbi të. Ata besojnë se Kur’ani është i vetmi burim i nevojshëm për besimin dhe praktikat fetare dhe se hadithet janë të diskutueshme ose jo të besueshme dhe si të tillë, llogariten ndër sektet e devijuara.

Pikat kryesore të devijimit të Kur’anijunëve

1. Refuzimi i Hadithit:

• Kur’anijunët besojnë se hadithet janë të papranueshme dhe jo të besueshme, ndërsa shumica e muslimanëve i konsiderojnë hadithet si burimi i dytë më i rëndësishëm për interpretimin e Kur’anit dhe për praktikën e fesë.

1. Interpretimi i izoluar i Kur’anit:

• Interpretimi i vetëm Kur’anit pa kontekstin historik dhe hadithet profetike të çon në keqkuptime dhe devijime.
• Shumë ajete të Kur’anit kërkojnë kontekst dhe sqarime që gjenden në hadithet përkatëse.

1. Injorimi i shkencës islame të Hadithit:

• Shkenca e hadithit ka zhvilluar kritere të rrepta për të verifikuar autenticitetin e haditheve, duke përfshirë zinxhirët e transmetimit dhe përmbajtjen.
• Kur’anijunët injorojnë ose nuk i pranojnë këto metoda shkencore.

Rreziqet e qasjes së Kur’anijunëve

1. Devijimi nga praktika e përbashkët:

• Praktika islame e ndjekur nga shumica e muslimanëve bazuar në Kur’an dhe hadithe është një traditë e gjatë dhe e mirëdokumentuar.
• Ndarja nga kjo traditë krijon një rrezik të përçarjes brenda ummetit (komunitetit musliman) ndërsa siguron devijimin.

1. Reduktimi i kompleksitetit të Besimit dhe praktikës Islame:

• Kur’ani është një tekst që kërkon shpjegime dhe interpretime të detajuara për të kuptuar plotësisht udhëzimet e tij.
• Pa hadithet, shumë aspekte të fesë bëhen të paplotësuara dhe të pakuptimta.

1. Mungesa e njohurive praktike:

• Shumë praktika dhe adhurime islame, si mënyra e faljes së namazit, agjërimi, haxhi, etj., janë detajuar në hadithe dhe jo vetëm në Kur’an.
• Injorimi i haditheve çon në një praktikë të fragmentuar dhe jo të saktë të fesë.
  Profeti Muhamed sikur flet për ta kur thotë në një hadith autentik:
  “Së shpejti do të vijë një kohë kur një njeri do të jetë i ulur rehatshëm në kolltukun e tij, të cilit do t’i thuhet një hadith nga hadithet e mia ndërsa do të thotë: ‘Ndërmjet nesh dhe jush është Libri i Allahut; çfarë gjejmë në të që është hallall, e pranojmë si të lejuar, dhe çfarë gjejmë në të që është haram, e pranojmë si të ndaluar.’ Por dijeni se çfarë ndalon i Dërguari i Allahut është njësoj si ajo që ndalon Allahu.” Sahih Ibn Maxheh

Përmbledhtas: qasja e Kur’anijunëve çon në devijime dhe keqkuptime të mëdha për shkak të refuzimit të një burimi të rëndësishëm të udhëzimit islam dhe injorimit të kontekstit historik dhe traditës profetike që ndihmojnë në kuptimin e plotë të Kur’anit.

Agim Bekiri

7. 2024

Për Xhahidhin, me sa vijon:”Nuk njoh fqinj më të mirë, as shok më të drejtë, as bashkëudhëtar më të bindur, as mësues më të nënshtruar, as mik më të zoti, as më pak fajtues, as më pak mërzitës dhe bezdisës, as më të mirësjellshëm, as më pak kundërshtues dhe kriminal, as më pak shpifës, as më larg fyerjes, as më të mrekullueshëm dhe të shkathët, as më pak mendjemadh dhe të përpunuar, as më larg grindjes, as më larg zhurmës, as më të matur në debat, as më të përmbajtur në luftë, sesa libri.

Nuk njoh shok më të përgatitur, as më të shpejtë për t’iu përgjigjur, as më të pranishëm në ndihmë, as më të lehtë për t’u mbajtur, as pemë me jetëgjatësi më të madhe, as më të përmbledhur, as fryt më të ëmbël, as më afër për t’u mbledhur, as më të shpejtë në pjekje, as më të pranishëm në çdo kohë, sesa libri.

Nuk njoh krijim që në rininë e tij, në afërsinë e lindjes së tij, në çmimin e tij të lirë, dhe në lehtësinë e gjetjes së tij, që të mbledhë strategji të mahnitshme, dhe dije të çuditshme, dhe mendimet e mendjeve të shëndosha, dhe mendimet e admirueshme, dhe urtësi të larta, dhe doktrina të lashta, dhe përvoja të mençura, dhe informacione për epokat e kaluara, dhe vendet e largëta, dhe shembuj të njohur, dhe popuj të zhdukur, siç i mbledh libri.”

Hoxhë Agim Bekiri

Shpresa (الرجاء) është një adhurim i rëndësishëm i zemrës, i cili përfaqëson një nga elementët kryesorë të besimit dhe devotshmërisë së një muslimani. Shpresa në Islam është e lidhur ngushtë me besimin te mëshira dhe falja e Allahut dhe është një komponent kyç në jetën shpirtërore të besimtarit.

Kuptimi i Shpresës në IslamShpresa, në kontekstin islam, nënkupton të kesh besim dhe pritshmëri pozitive për mëshirën, faljen dhe mirësinë e Allahut. Kjo shpresë është një forcë që e nxit besimtarin të vazhdojë të përpiqet për përmirësim shpirtëror dhe për të kërkuar kënaqësinë e Allahut, pavarësisht nga vështirësitë dhe sfidat e jetës.Rëndësia e Shpresës si Adhurim i Zemrës

Shpresa është një nga tre shtyllat themelore të adhurimit të zemrës, së bashku me frikën (hauf) dhe dashurinë (hubb).

Këto tri elemente janë të ndërlidhura dhe e plotësojnë njëra-tjetrën për të krijuar një balancë të qëndrueshme në jetën shpirtërore të një besimtari.

1. Shpresa motivon për të kërkuar mëshirën dhe faljen e Allahut.- Allahu thotë në Kuran: “Thuaj: ‘O robërit e Mi, të cilët e keni tepruar ndaj vetes suaj, mos e humbni shpresën në mëshirën e Allahut. Allahu i fal të gjitha mëkatet. Ai është mëshiruesi, i mëshirshmi.'” (Kuran, 39:53).

2. Shpresa ndihmon besimtarin të përballojë sprovat dhe vështirësitë.- Në një hadith kudsi, Allahu thotë: “Unë jam ashtu siç mendon robi Im për Mua. Jam me të kur Më kujton Ai.” (Buhariu dhe Muslimi).

3. Shpresa inkurajon për të bërë vepra të mira dhe për të përmirësuar moralin.- Shpresa në shpërblimet e Allahut dhe në Xhenet motivon besimtarin të bëjë vepra të mira dhe të largohet nga mëkatet.

Agim Bekiri 01/07/2024

Dashuria në Islam është një nga adhurimet më të mëdha të zemrës dhe një nga shtyllat kryesore në jetën e një muslimani. Nuk është vetëm një ndjenjë njerëzore natyrale, por është një akt adhurimi që afron besimtarin me Zotin dhe reflekton besimin e tij të thellë dhe përkushtimin ndaj fesë. Dashuria në Islam mund të ndahet në disa aspekte kryesore, përfshirë dashurinë për Zotin, dashurinë për Pejgamberin (lavdia dhe paqja qoftë mbi të) dhe dashurinë për besimin dhe besimtarët.

Dashuria për Zotin:

Dashuria për Zotin është grada më e lartë e dashurisë dhe adhurimit. Është një dashuri që mbush zemrën me sinqeritet, përkushtim dhe bindje të plotë ndaj Zotit.

Allahu thotë: “Dhe disa njerëz marrin përveç Allahut idhuj që i duan ata siç duhet ta duan Allahun, por ata që besojnë janë shumë më të fortë në dashurinë për Allahun.” (Kuran, 2:165)

Dashuria për Zotin do të thotë të kërkosh vazhdimisht kënaqësinë e Tij dhe të largohesh nga mëkatet, duke u përpjekur të afrohesh tek Ai përmes adhurimit, lutjeve dhe veprave të mira.

Dashuria për Pejgamberin (lavdia dhe paqja qoftë mbi të):

Dashuria për Pejgamberin është një pjesë thelbësore e dashurisë për Zotin. Ai është modeli ynë dhe shembulli më i mirë për ne, dhe dashuria për të do të thotë të ndjekim sunetin e tij dhe të jetojmë sipas shembullit të tij të mrekullueshëm. Pejgamberi ka thënë: “Askush nga ju nuk ka besim të plotë derisa unë të jem më i dashur për të se babai i tij, fëmija i tij dhe të gjithë njerëzit.” (Buhari dhe Muslim)

Dashuria për Profetin na nxit të mësojmë nga mësimet e tij dhe të përpiqemi të imitojmë sjelljen e tij në çdo aspekt të jetës sonë.

Dashuria për besimin dhe besimtarët:

Dashuria për besimtarët është një shprehje e mëshirës dhe humanitetit që Islami na mëson. Dashuria këtu përfshin dhembshurinë, mirësinë dhe bashkëpunimin. Pejgamberi ka thënë:”Nuk do të hyni në Xhenet derisa të besoni, dhe nuk do të besoni derisa të doni njëri-tjetrin. A dëshironi që t’ju tregoj diçka që nëse e bëni, do të doni njëri-tjetrin? Përhapni selamin midis jush.” (Muslim)

Dashuria për besimtarët na nxit të bashkëpunojmë, të ndihmojmë dhe të japim, duke përhapur paqe dhe dashuri ndërmjet anëtarëve të shoqërisë. Dashuria në Islam nuk është vetëm një ndjenjë, por një akt i zemrës që kërkon përpjekje dhe praktikë. Ajo forcon besimin, sjell qetësi dhe paqe në zemër, dhe ndihmon në forcimin e lidhjeve shoqërore, duke ndërtuar një shoqëri të mëshirshme dhe të bashkuar. Dashuria është një shtytje e fuqishme për të kryer vepra të mira dhe për të shmangur haramet (të ndaluarat), duke qenë çelësi për suksesin në këtë jetë dhe në tjetrën.

Agim Bekiri

U pyet Ahmed ibn Hanbeli: si e njohe ekzistimin e Zotit?

Tha: “Është një kështjellë e fortë, e lëmuar, pa asnjë derë apo të çarë, me pamje të jashtme si argjendi i bardhë dhe të brendshme si ari i kulluar. Ndërsa ajo ishte në këtë gjendje, papritmas muret e saj u çanë dhe nga brenda doli një gjallesë, që dëgjonte dhe shihte mirë, me një pamje dhe zë të bukur, duke – aluduar kështu te veza e pulës që nga ajo del zogu.”

Sherh Tefsir Ibn Kethir, Abdulaziz Raxhihi, 11/22Logjikisht, në një vend të këtillë, të mbyllur, tek i cili nuk mund të depërtojnë parakushtet për jetë: ajri, uji dhe ushqimi, ajo që është brenda saj duhet të vdes, mirëpo ndodh e kundërta, nga aty del një gjallesë e bukur.

Agim Bekiri

Fillimi i vitit të ri hixhrij është një ngjarje e rëndësishme në kalendarin islamik. Ai përkujton emigrimin (hixhretin) e Profetit Muhammed (paqja qoftë mbi të) nga Meka në Medinë, ngjarje që shënoi fillimin e një epoke të re për komunitetin musliman. Ky moment është i mbushur me reflektime, lutje dhe shpresa për vitin që vjen.

Në mësimet islame, rëndësia e fillimit të vitit të ri hixhrij theksohet përmes lutjeve dhe adhurimeve specifike. Abdullah bin Hisham transmeton se sahabët mësonin një lutje të veçantë për këtë rast:

“اللهمَّ أَدخِله علينا بالأمْن والإِيمان والسلامة والْإِسلامِ وجوار من الشيطان ورضوان من الرحمن.”

“O Zot, na e bëj hyrjen e tij me siguri dhe besim, paqe dhe Islam, dhe mbrojtje nga djalli dhe kënaqësi nga Zoti i Gjithëfuqishëm.” Transmeton Bagaviu, sahih.

Kjo lutje reflekton shpresën dhe besimin e muslimanëve për një vit të mbushur me siguri, paqe dhe mbrojtje hyjnore.

Dijetarët e hershëm islamë kanë dhënë udhëzime të rëndësishme për mënyrën se si muslimanët duhet të mirëpresin vitin e ri hixhrij. Ibn Haxher El-Askalani, një nga dijetarët më të shquar të hadithit, e ka vërtetuar rëndësinë e lutjes së sahabëve, duke theksuar se praktika e tyre ishte një shenjë e devotshmërisë dhe kujdesit të tyre për të filluar çdo vit me besim dhe shpresë.

Fillimi i vitit të ri është një kohë e përshtatshme për të bërë një bilanc të jetës së një personi, për të reflektuar mbi arritjet dhe dështimet e vitit që shkoi dhe për të vendosur qëllime të reja për vitin e ardhshëm.Fillimi i vitit të ri hixhrij është një mundësi për muslimanët që të rinovojnë besimin e tyre, të kërkojnë mbrojtje dhe udhëzim nga Allahu dhe të angazhohen në adhurime dhe reflektime që do t’i ndihmojnë ata të kalojnë vitin me sukses dhe devotshmëri.

Agim Bekiri

Frika (الخوف) është një ndjenjë e natyrshme dhe thelbësore për jetën shpirtërore të një muslimani. Në fenë islame, frika ndaj Allahut është një prej adhurimeve më të rëndësishme të zemrës dhe një ndër shtyllat kryesore të çdo ibadeti.

Kjo ndjenjë e ndihmon besimtarin të qëndrojë në rrugën e drejtë dhe të kërkojë kënaqësinë e Allahut.Frika në Kur’an dhe HadithKur’ani dhe Hadithi përmbajnë shumë referenca që theksojnë rëndësinë e frikës ndaj Allahut.

Ajetet:1. “O ju që besuat, frikësohuni Allahut dhe secili le të shohë se çfarë ka përgatitur për nesër; frikësohuni Allahut, me të vërtetë Allahu është i Mirëinformuar për atë që bëni.” Hashr (59:18)

2. “O ju që besuat, kini frikë Allahun dhe jini me të drejtët. Teube (9:119)

3. “Vetëm djalli është ai që i frikëson miqtë e tij; pra mos iu frikësoni atyre, por frikësohuni Mua, nëse jeni besimtarë të vërtetë.” Al-Imran (3:175)

Hadithet:1. “Ai që frikësohet do të nisë rrugën herët dhe ai që niset herët do të arrijë destinacionin e tij. Vërtet, malli i Allahut është i shtrenjtë, vërtet, malli i Allahut është Xheneti.” (Tirmidhi)

2. “Paraqitja e Xhenetit dhe e Xhehenemit para jush është si paraqitja e ditës dhe natës së sotme; ata që frikësohen ndaj Allahut janë ata që janë të arsyeshëm dhe që bëjnë përpjekje për të fituar kënaqësinë e Tij.” (Muslim)Frika si adhurim i zemrësFrika ndaj Allahut është një adhurim i zemrës që e shtyn besimtarin të përkushtohet plotësisht ndaj Zotit. Ky adhurim e ndihmon atë të qëndrojë larg mëkateve dhe të përmirësojë veprat e tij.

Fjalë të dijetarëve:1. “Frika ndaj Allahut është një dritë në zemrën e besimtarit që e ndriçon rrugën e tij drejt devotshmërisë dhe shpëtimit.”Gazali

2. “Frika dhe shpresa janë si dy krahë të një zogu; vetëm me të dyja mund të fluturojë drejt kënaqësisë së Allahut.” Ibn KajimFrika dhe Dashuria

Një aspekt i rëndësishëm i frikës ndaj Allahut është balancimi i saj me dashurinë dhe shpresën. Një besimtar duhet të ketë një ekuilibër të shëndetshëm midis këtyre ndjenjave për të arritur devotshmërinë e vërtetë. Ibn Kajimi thotë: “Zemra në udhëtimin e saj drejt Allahut është si një zog; dashuria është koka e tij, ndërsa frika dhe shpresa janë krahët e tij. Kur koka dhe krahët janë në gjendje të mirë, zemra do të mund të fluturojë drejt Allahut. Kur krahët janë të këputur, zemra nuk mund të fluturojë.”

Frika si Shtyllë e IbadetitFrika, së bashku me dashurinë dhe shpresën, përbën një ndër tre shtyllat kryesore të ibadetit. Kjo ndjenjë e ndihmon besimtarin të qëndrojë i përulur dhe i vetëdijshëm për përgjegjësitë e tij ndaj Allahut. Imam Neveviu thotë: “Frika është një prej themeleve më të rëndësishme të adhurimit dhe një prej shkaqeve kryesore që e shtyn besimtarin të bëjë veprat e mira dhe të shmangë mëkatet.”

Përfundim

Frika (الخوف) është një komponent thelbësor i jetës shpirtërore të një muslimani. Si një adhurim i zemrës dhe një ndër shtyllat kryesore të ibadetit, ajo luan një rol kyç në ndërtimin e devotshmërisë dhe përkushtimit ndaj Allahut. Përmes frikës, besimtari qëndron i përulur, i vetëdijshëm për përgjegjësitë e tij dhe i motivuar për të kërkuar kënaqësinë e Allahut. Ky balancim midis frikës, dashurisë dhe shpresës është çelësi për të arritur suksesin shpirtëror dhe kënaqësinë e Allahut në këtë botë dhe në tjetrën.

Agim Bekiri 08/07/2024