O Allah! unë i bëra vetes sime shumë padrejtësi, e nuk i fal mëkatet kush tjetër pos Teje, më fal mua me falje nga Ti, e më mëshiro, vërtet Ti je Falësi, Mëshiruesi.[1]
اللَّهُمَّ إِنِّي ظَلَمْتُ نَفْسِي ظُلْمًا كَثِيرًا، وَلَا يَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلَّا أَنْتَ. فَاغْفِرْ لِي مَغْفِرَةً مِنْ عِنْدِكَ، وَارْحَمْنِي إِنَّكَ أَنْتَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ
(Allahume ini dhalemtu nefsi dhulmen kethiran, ve la jegfiru dhunube il-la ente, fegfirli megfiraten min ‘indeke, verhamni, ineke entel Gafuru-r-Rahim)
Komentim i lutjes
Padrejtësi: është të vendoset një gjë jo në vendin e duhur. E që është disa kategorish; kategoria më e lartë është shirku, e që më pas vijojnë mëkatet e mëdha dhe ato të vogla.
Falje: mbulim dhe fshehje. Fjalë e marrur nga (el-megfireh); në origjinë është përkrenare, pjesë e hekurt e cila vëndohet në kokën e luftëtarit për t’u mbrojtur nga goditjet, pra, përdoret për t’u ruajtur e për t’u mbrojtur.
El-Gafur: është emër prej emrave të Allahut, që është një prej formave hiperbolistike, sepse Ai këtë e bën me robërit e Tij herë pas here, deri në pakufi. Ky emër ka kuptimin; Ai i Cili shpesh i mbulon mëkatet robërve të Tij besimtarë, dhe i tejkalon ato.
Er-Rahim: është emër prej emrave Fisnik të Allahut, që tregon për mëshirën e madhe, për butësinë me robërit e Tij besimtarë.
Mësimin e kësaj lutjeje që ia dha i dërguari, sal-Allahu alejhi ve selem, Ebu Bekrit, është një shenjë e dhënies përparësi çështjes së ahiretit para çështjeve të dynjasë së përkohshme, kështu kjo lutje u veçua me namaz, sepse është më afër pranimit, sepse (namazi) është momenti i lutjes së njeriut drejtuar Krijuesit, sikur që nuk është e panjohur për ju se zgjedhja e kësaj lutje nga i dërguari drejtuar Dëgjuesit, të Afërtit është një argument për madhështinë e lutjes, për këtë, është më se e nevojshme që ne të jemi më të kujdesshëm në ndjekjen dhe pasimin e të dashurit tonë, paqja dhe bekimi i Allahut qoftë mbi të.
Ky hadith është shumë me vlerë, kush persiatë dhe mediton mbi të do t’i shfaqet pozita e lartë, sepse në të është pranimi i mangësië së madhe, është pohim se fundi absolut i takon Allahut të Madhëruar, është kërkim i faljes dhe tejkalimit që shpie në arritjen e kënaqësisë së përhershme.
Fjala e tij: “O Allah! unë i bëra vetes sime shumë padrejtësi”, është një pohim nga njeriu drejtuar Zotit për magësitë, duke vepruar gjëra për të cilat vlejnë dënime, dhe se njeriu nuk mbetet i pastër nga mangësia qoftë të jetë njeriu më besnik.
Fjala tij: “shumë padrejtësi”, e vërtetoi atë me përdorimin e infinitivit duke e përshkruar atë, që tregon për përulësinë e modestinë e madhe karshi Zotit, të Lartësuar dhe pa te meta është Ai.
Ky është një mësim për lutësin, ngaqë ai duhet të tregohet më i përulur dhe më modest ndaj Zotit në momentin që lutet, kjo formë është më afër përgjigjes, vlerësohet dhe shpërblehet më shumë.
Njashtu është argument se njeriu duhet dhe e ka për detyrë të jetë i kujdesshëm me Zotin e tij në çdo çast, edhe nëse ky njeri ka arritur në gradë të lartë të adhurimit, ngaqë edhe vetë Ebu Bekri, me gjithë pozitën e tij në islam, nuk shpëtoi pa kërkuar falje nga Zoti i Madhërishëm, e që ne jemi më primarë se ai për kërkim falje.
Fjala tij: “e nuk i fal mëkatet kush tjetër pos Teje”, që domethënë; s’ka mundësi askush tjetër t’i mbulon mëkatet, e t’i falë, përpos Teje, i Vetmi je Ti. Ky është një lloj i konfirmimit të njëshmërisë së Allahut, dhe se falja fitohet vetëm se prej Tij.
Fjala tij: “më fal mua me falje nga Ti, e më mëshiro”, forma e pashquar e fjalës (me falje) ngaqë kërkohet falje e madhe, që nuk ka fund, dhe e përshkroi se është prej Allahut që të tregon madhështinë e faljes, sepse çdo gjë që është prej Allahut nuk mund të përkufizohet me përshkrim, gjithashtu është shenjë se kërkimi i faljes është dhunti për të, e që nuk i paraprinë ndonjë sebep i njeriut qoftë vepër e mirë apo diç tjetër.
Që nënkupton: Më dhuro falje si shenjë e vullnetit Tënd, edhe nëse unë nuk jam meritor me punët e mia, për këtë edhe u aneksua fjalia “nga Ti”, andaj ajo falje është më e madhe e gjithëpërfshirëse, ngase indhurata më e madhe është nga madhështia e Dhuruesit.
Më herët u përmend: “unë i bëra vetes sime shumë padrejtësi”, që është një pohim i mangësisë nga kërkimi i faljes, më fal mua; është një edukatë shembullore, sikur që thanë prindërit tanë: Ademi dhe Hava: “Ata thanë: “O Zoti ynë! Na vetes i kemi bërë dëm; e nëse Ti nuk na falë dhe nuk na mëshiron, na do të jemi nga ata që janë të humbur”.” Sureja Araf, ajeti 23.
Gjithashtu, nuk është e panjohur për ju, renditja e bukur e këtij hadithi, pasi që filloi me pohim të mëkatit, më pas përmendi njëshmërinë, e më pas kërkimin e faljes; pasi që pohimi i mëkatit është më afër faljes, dhe lavdërimi i Zotit ashtu siç i takon, është më e shpresuar që lutja e tij të jetë më e pranuar.
Fjala e tij: “vërtet Ti je Falësi, Mëshiruesi”, vetëm Ti, Ti je falësi; flet për arsyen, pra; më fal mua, më mëshiro sepse ai i cili të lutet o Zot, ai i cili Ty të drejtohet, dhe kërkon falje e mëshirë, Ti e fal dhe e mëshiron, sepse Ti fal shumë, mëshiron shumë.
Kjo lutje përfshinë dy lloje të lutjes me të cilat robi i drejtohet Allahut:
- Lutja duke përmendur padrejtësinë e vetes, mangësinë e dobësinë e tij, dhe është një formë e afrimit tek Allahu të cilën Ai e do.
- Lutja dhe afrimi tek Allahu me emrat e Tij të bukur. Shihet qartë përfundimi i bukur në këmbim me lutjen dhe kërkesën e parashtruar (më fal mua) që i përshtatet (Falës), dhe (Mëshiruesi) i përshtatet (më mëshiro), që është në pajtim me urdhrin e Allahut të Lartësuar: “Allahut i përkasin emrat më të bukur, andaj thirreni Atë me to (dhe lutjuni).” Sureja Araf, ajeti 180.
Kirmani ka thënë: “Kjo lutje është një aforizëm, sepse shpreh pohimin e mangësisë së skajshme, dhe kërkimin e kënaqësisë më të përsosur. Kështu që falja sjell mbulim dhe fshirje të mëkateve, dhe mëshira sjell mirësitë. S’ka dyshim e as dilemë se mëshira e Allahut është një prej atributve të Tija madhështore, që i përkasin madhërisë së Tij, e që prej efekteve e gjurmëve të saj është arritja e mirësive dhe largimi i fatkeqësive. E para është kërkim i shpëtimit nga zjarri, ndërsa e dyta kërkim i hyrjes në xhenet, e ky është fitimi më i madh. Ngjashëm me këtë lutje, në kërkim të këtyre kërkesave e synimeve është përmendur në fjalën e të dërguarit, paqja dhe bekimi i Allahut qoftë mbi të: “Lutja më e sukseshshme është që njeriu të thotë: O Allah! Ti je Zoti im e unë jam robi Yt, unë i bëra vetes sime padrejtësi, dhe unë e pranoj mëkatin tim, o Zot më fal mua mëkatin tim, vërtet Ti je Zoti im, e nuk ka kush i fal mëkatet pos Teje.”[2]
Përktheu: Shpend Zeneli
Burimi: albislam.com
[1] Shënon Buhariu dhe Muslimi, Buhariu dhe numër, 834. Muslimi me numër, 2705.
[2] E shënon Ahmedi (16/401) me numër (10681) ngjashëm me të edhe Taberani në (Mu’xhem el kebir, 3/295) me numër (3449), Buhariu në (El edeb el mufred, f. 232). Shejh Shuajb Arnauti në shënimet e tija mbi librin (Musned, 16/401) ka thënë: Zingjiri i këtij hadithi është autentik, personat janë të besueshëm, janë transmetuesit e përmendur në Sahih, përveç Amr ibn Asim.
