Xhorxhi është një person me origjinë amerikane, trupin e ka të trashë, me shpatulla të gjera, ka tejkaluar pesëdhjetë vite të jetës, është i shëndetshëm, ka energji të mirë dhe zellshmëri.
Ai është duke jetuar në një qytezë në veri të qytetit të Washingtonit.
Edhe pse kushtet tërheqëse materiale në vendet e tjera, janë më të mëdha, megjithatë ai e don qytetin e vet dhe është i vendosur që të jeton aty, ku ditën e kalon në punë duke bërë tregti në anët e qytetit.
E kur të gryset, kthehet në shtëpinë e tij të vogël, duke ndier kënaqësi e rehati me gruan, dy vajzat dhe djalin, i cili tanimë e ka kryer shkollën e mesme dhe ka plane për regjistrim në universitet.
Kur u afrua muaji i Dhul Hixhes, Xhorxhi, gruaja dhe fëmijët e tij filluan ndjekjen e radio-stacioneve islame për ta vërtetuar hyrjen e muajiit të Dhul-Hixhes.
Shpresonin sikur ta kishin numrin e telefonit të ndonjë ambasadeje islame për t’i kontaktuar ata, që të siguroheshin për ditën e Arafatit dhe ditën e festës së Bajramit. Kjo çështje i kishte preokupuar shumë, derisa ishte bërë shqetësim i madh për ta, derisa burri dëgjonte radio-kanalin, e gruaja i ndjekte kanalet e televizionit, djali ishte i preukupuar pas web-faqeve islame në internet.
Xhorxhi duke dëgjuar radion u gëzua shumë ku ndjekte deklaratën e hyrjes së muajit të Dhul Hixhes, ku thoshte:
Kjo radio dëgjohet shumë i qartë, veçanërisht natën.
Kur u caktua dita e qëndrimit në Arafat dhe dita e Festës së Bajramit, e u ngritën në qiell zërat e Tekbireve të muslimanëve, Xhorxhi i përvjeli krahët e tij dhe i nxori të hollat që i kishte mbledhur për tërë vitin.
E pas drekës së ditës së nesërme tha:
Tani patjetër duhet të shkoj, që të gjej dashin e gjallë, të cilin do të kem mundësi ta gjej vetëm në tregun e madh që gjendet në lindje të qytetit.
Filloi Xhorxhi të bëjë pazarllëk për një dash të mesëm, i cili e kishte çmimin shumë të lartë, e kur e pa se të hollat që i kishte në xhepin e tij, nuk i mjaftonin, filloi të kërkoj bankën më të afërt ATM ku edhe nxori të hollat që do të i mjaftonin për blerjen e këtij dashi të cilin dëshironte ta prente me dorën e vetë e ta praktikonte ritualin islam në lidhje me kurbanin.
Xhorxhi e përkëdheli dashin dhe me ndihmën e bijve të tij e bartën atë në makinën e tij personale.
Dashi filloi ta ngriste zërin e tij, e së bashku me të e ngriste vajza pesë vjeçare, me zërin e bukur, e cila i tha babait: O babi! Sa e mirë që është Festa e Kurbanit, ku do të luaj me vajza e jo me djemë, do t’i bijmë defave dhe do të këndojmë, ku së bashku me ju do ta fali namazin e Bajramit e do ta veshi fustanin e bardhë, ku do ta veshi mbulesën time të gjatë.
O babi! Në këtë festë do tëmbulohem, se më jam bërë e madhe…. Ah….. Sa e mirë që shtë Festa e Kurbanit, me duart e tona do t’ia presim mishin dashit, e do t’i japim ushqim fqinjëve tanë, e do t’i lidhim lidhjet farefisnore e do ta vizitojmë hallën time dhee vajzat e saja!
O babi! Ah sikur të gjithë ditët e vitit të ishin si dita e Bajramit..
Tek të gjithë hetohej lumturia, ku e dëgjonin zërin e kësaj pëllumbesheje të vogël.
Shihej edhe gëzimi i babait i cili u kthye së shpejti për t’i kontrolluar cilësitë e dashit se a i plotëson cilësitë e kurbanit fetarë, kur pa se ajo nuk ishte qorre, e as nuk çalonte dhe nuk ishte e dobët (e sëmurë).
E kur u afrua pranë shtëpisë dhe e ndali veturën, kur ja bashkëshortja ngriti zërin duke thënë: O burri im… O Xhorxh!
Kam mësuar se prej riteve të Kurbanit, është që dashi të ndahet në tri pjesë, një të tretin do t’ia japim të varfërve, një të tretën do t’ia dhurojmë fqinjëve Davidit, Elizabetës dhe Monikës dhe një të tretën në javët e ardhshme do ta hajmë si mish të freskët: E kur u afrua prerja e dashit në ditën e festës, dyshoi Xhorxhi me shoqen e tij se në të cilën anë gjendej Kibleja, të cilëve ua kishte marrë mendja se Kibleja duheshte të jetë kah ana e Arabisë Saudite, me të cilën edhe u mjaftuan.
Xhorxhi e mprehi thikën e tij, e ktheu dashin kah ana e Kiblës dhe e preu kurbanin.
Më pas filloi bashkëshortja ta përgadiste kurbanin duke e bërë në tri pjesë, mu ashtu si është sunneti, e cila punonte me shpejtësi… Kurse burri i saj e ngriti zërin, u pa se ishte nervozuar, i ishin ngritur damarët e qafës, e brohoriste duke thënë: Hajde se jemi duke shkuar në Kishë, sot është dita e diellë.
Se Xhorxhi kurrë nuk e linte shkuarjen në kishë, jo vetëm kaq, por me veti i merrte edhe shoqen dhe fëmijët e tij.
Këtu mbaron tregimi i folësit i cili ishte duke treguar rastin e Xhorxhit, e pyeti njëri që ishte prezent i cili i tha: Na fute në dyshime, Xhorxhi a është musliman a po çka është? Folësi, tha: Po, ai, shoqja e tij dhe djali, të gjithë janë të krishterë, të cilët nuk e besojn Allahun një, as të Dërguarin e tij. Të cilët pretendojnë se Allahu është trinitet, -i Pastër është nga kjo i Lartmadhëruari,- ata e mohojnë edhe Muhamedin alejhisselam, po edhe e armiqësojnë Allahun dhe të Dërguarin e Tij.
Në këtë ndejë u shtuan thashethëmet, e u ngritën zërat, e bile disa u sollën keq.
Njëri prej tyre tha: O Ahmed mos na gënje… kush të beson se Xhorxhi dhe familja e tij e kanë bërë këtë vepër!
Sytë ishin të drejtuara, gjuhët të mprehura, të qeshurit të njëpasnjëshëm.
Tha më i mençuri i tyre: Atë që ceke nuk është e vërtetë, po as që besojmë se një jobesimtar do t’i zbatonte ritet e fesë Islame.
E ndjekte programin e radionit, ishte i kujdesshëm për ta ditur ditën e festës, jepte të holla, e ndau mishin dhe … tjerat që u përmendën!
Këtu filloi folësi ta mbronte veten e tij, e tua kthente akuzat që ia drejtuan atij.
E tha me çudi dhe buzëqeshje…
O ju vëllezërit dhe dashamirët e mi: Pse nuk e besoni tregimin tim? !
Pse nuk mund të besoni një vepër të këtillë prej një jobesimtari, a nuk keni parë se si (muslimanët tanë me emra) Abdullah e Abdurrahman e Hatixhe dhe Aishe i festojnë festat e jobesimtarëve?
Pse mos të jetë mundësia se edhe jobesimtarët i festojnë festat tona? !
Pse e gjithë kjo çudi? Realiteti a nuk na tregon se kjo është e mundshme, po bile një realitet që ne e hetojmë.
A nuk ka disa që për festën e dashurisë, mbledhin lule e këtu disa festojnë krishtlindjen e Festën e ….. e Festën e…. ku të gjitha këto festa jane të jomuslimanëve?!!
Pse për Xhorxhin gjesti i tij shihet si gabim i madh e për djemtë dhe bijat e tona nuk konsiderohet si e madhe? !!
E dridhi Ahmedi dorën e tij duke e ngritur e tha: Jetova në Amerikë më shumë se dhjetë vite, betohem për Zotin se kurrë nuk pashë atje një jomusliman duke i festuar festat tona.
Po bile asnjë nuk e pashë duke u interesuar për ritet dhe darsmat tona … Bile edhe festën e vogël të Ramazanit e festova në banesën time të vogël.
Ansjë prej atyre që i thirra nuk mu iu përgjigjën ftesës sime, se ata mirë e dinin se kjo që jam duke festuar, është Festë ISLAME.
Vetë kam qëndruar në Perëndim dhe këto i pashë me dy sytë e ballit … e kur u ktheva këtu, u befasova se ne i festojmë festat e tyre të cilat konsiderohen mëkat.
Përtheu: Dr. Enal Jakupi
