Një pastor nga një kishë e vogël në Florida, botërisht ka marrë hov të paparë për planin e tij për të djegur disa kopje të Kur’anit.
Fakti që një person i cili pretendon të jetë një njeri i Perëndisë, dhe vendos të kryejë këtë marifet ose jo, që dëshiron të djeg një libër të shenjtë të besimit është i neveritshëm.
Terry Jones, pastor i kësaj kishe beson se Kur’ani është prej shejtanit dhe kështu djalli (e keqja) duhet të shkatërrohet. Të paktën ai nuk e di se po përdhos dhe po ndez zjarrin, shpirtin dhe thelbin e mësuesve më të mëdhenj të njerëzimit, Isait (Jezusit), Musait (Moisiut) dhe të gjithë profetëve tjerë me këtë vepër.
Kjo kishë e Floridës ka vetëm pesëdhjetë anëtarë, tashmë ndikimin që ata kanë krijuar në të gjithë botën është i madh. Edhe pse ne dëshirojmë që “shtypi jonë i lirë” të mos i jepte aq shumë vëmendje këtij grupi të parëndësishëm, por le të jetë kjo një moment mësimdhënieje.
Ky grup i vogël i të krishterëve radikal pretendojnë se ata janë të krishterët e vërtetë në të njëjtën mënyrë si ata që shkatërruan kullat binjake në vitin 2001 që deklaruan se ishin muslimanë të vërtetë.
Bashkësia muslimane në të gjithë botën është e zemëruar për këtë përpjekje për të djegur Kur’anin. Mënyra më e mirë për t’iu përgjigjur një veprimi të tillë do të ishte injorimi i saj, por është tepër vonë dhe tani udhëheqësit nga SHBA deri në Indonezi kanë qenë të detyruar të kërcejnë në këtë cirk (valle).
Është e rëndësishme në këtë situatë se një numër i madh i krerëve të besimit nga të gjitha traditat dhe zyrtarë të qeverisë në SHBA kanë shprehur deklarata kundërshtuese dhe e dënojnë këtë veprim (djegjen e një teksti të shenjtë).
Muslimanët duhet të vlerësojmë ata udhëheqës fetare dhe qeveritar që paraqiten se dënojnë Terry Jones. Muslimanët nuk duhet të bien në kurthat e shumë islamofobëve që ata kanë rënë duke i barazuar besimin me devijimet e disave.
Muslimanët duhet të dinë se Islami kërkon nga muslimanët që të tregojnë respekt për njerëzit e të gjitha besimeve dhe promovon një pluralizëm që nuk është përcaktuar nga politika e ditës.
Çdokush që dëshiron të djeg Kur’anin nuk mund të djeg mesazhin e Kur’anit. Kur’ani është i ruajtur në zemrat dhe mendjet e njerëzve dhe ka miliona muslimanë në mbarë botën të cilët kanë memorizuar Kur’anin.
Muslimanët duhet të ruajnë (mbrojnë) bazat e tyre të larta të moralit dhe kur të tjerët flasin për djegie Kur’ani, duhet të kalojmë më shumë kohë memorizimi të ajeteve të Kur’anit dhe të plotësojmë detyrimin tonë më të rëndësishëm për të lexuar dhe për ta kuptuar Kur’anin.
Historia e djegies së librave
Nuk është e pazakontë për klerin, ushtritë pushtuese apo njerëzit tjerë që kanë djegur librat e siç është dëshmuar në historinë tonë njerëzore. Një akt i tillë mund të bëhet për shkak se:
– Njerëzit mund të ketë një paranojë nga idetë e paraqitura që sfidojnë kuptimin e tyre për botën; ose
– Njerëzit mund të ketë pasiguri në kuptimin e besimit të tyre.
Një vështrim në historinë e djegies së teksteve fetare do të na japin një kuptim të urrejtjes dhe injorancës që ka ekzistuar në qarqet tona fetare dhe laike. Në vijim do të paraqes një përmbledhje të disa incidenteve të njohura të djegies së librave:
Historia ka qenë dëshmitare e djegies së Bibliotekës së Aleksandrisë nga forcat e krishterë, Biblioteka e Bagdadit nga Mongolët, djegia e librave dhe varrosja e dijetarëve nën dinastinë Qin të Kinës, shkatërrimi i kodikëve Majan nga pushtuesit spanjoll krishterë dhe priftërinjtë, djegia e librave muslimane dhe çifut nga katolikët gjatë inkuizicionit, djegia e Toras nga të krishterët në Gjermani, shkatërrimi i Bibliotekës Kombëtare të Sarajevës.
Në 1193 pasi mundi Jai Chand ushtrinë e Ghaurit, kryesisht musliman, është thënë se ka djegur bibliotekën e Nalandas, i njohur si Dharma Gunj, Malit i së Vërtetës.
Është dokumetuar që në vitin 367, Athanasiusi, peshkopi i Aleksandrisë, ka nxjerrë një letër të Pashkëve duke kërkuar që murgjit egjiptian të shkatërrojnë të gjithë librat me përjashtim të asaj që përbën ‘Dhiatën e Re’.
Në veprën e tij “Almansor” (1821), shkrimtari gjerman Heinrich Heine, duke iu referuar djegies së Kur’anit, gjatë inkuizicionit spanjoll, shkruante: “Atje ku libri digjet, do të digjet edhe fundi i njerëzimit” (ose ‘atje ku i djeg librat, në fund djegi edhe njerëzit’)(“Dort, wo njeri verbrennt BŸcher, auch verbrennt njeri jam Ende Menschen.”). Librat e Heine ishin në mesin e mijëra vëllimeve që u dogjën nga të krishterët në Gjermani.
Me këshillën e ministrit Li Si, perandori Qin Shi Huang i Kinës urdhëroi djegien e të gjitha librave të filozofisë dhe librave të historisë. Kjo u pasua me varrosjen të gjallë të një numri të madh të intelektualëve të cilët nuk pajtoheshin me dogmat e shtetit.
Në vitin 168 para Krishtit mbreti Antiochus IV urdhëroi që “Librat çifute të ligjit (rregullave)” të gjetura në Jeruzalem të digjen.
Rreth vitit 50 pas Krishtit një ushtar romak kapi një dorëshkrim të mbledhur rrotull nga Tevrati dhe e djegu atë në publik. Ky incident solli pothuajse në një revoltë çifute kundër sundimit romak.
Librat egjiptian të alkemisë të Aleksandrisë u dogjën nga perandori Diokleciani në vitin 292. Në vitin 303 Diokleciani dogji edhe libra të krishterë.
Në vitin 1242, pushteti mbretëror francez dogji të gjitha kopjet e Talmudit në Paris, rreth 12.000 të tilla, pasi libri ishte “akuzuar” dhe “ishte gjetur fajtor” në gjyqin e Parisit.
Në vitin 1480 Tomas Torquemada përkrahu djegien e literaturës jo-katolike, sidomos Talmudin hebraik dhe libra arabisht pas përzënies së muslimanëve dhe hebrenjve.
Në vitin 1490 një numër i Biblës Hebraisht dhe librave të tjerë hebrenj u dogjën me urdhër të inkuizicionit spanjoll. Në 1499 rreth 5000 dorëshkrime në arabisht ishin djegur nga flakët në sheshin publik në Granada nën urdhërat e Ximenez de Cisneros, Kryepeshkopi i Toledos.
Në vitin 1526 Testamenti i Ri (Dhjata e Re) në përkthimin anglisht të William Tyndale u dogj në Londër nga Cuthbert Tunstal, Peshkopi i Londrës.
Përkthimi gjermanisht i Biblës nga Martin Luterit është djegur në vendet e Gjermanisë me mbizotërim katolik në vitin 1624, me urdhër të Papës.
Në vitin 1656 autoritetet në Boston burgosën librin Quaker në publik.
Në vitin 1731 Konti Leopold Anton von Firmian – kryepeshkop i Salzburgut ka djegur librat e Luterit.
Në vitin 1933, të krishterët kanë djegur veprat e autorëve çifutë, si dhe vepra të tjera që konsiderohen “jo-gjermane.”
Më 10 maj 1933 të rinjtë e krishterë të ndikuar nga filozofia Naziste kanë djegur kopjet e Toras.
Më 23 mars 1984 qindra kopje të Dhiatës së Re janë djegur në mënyrë ceremoniale nga hebrenjtë ortodoks në Jeruzalem.
Në historinë e kohëve të fundit ka patur disa incidente me djegie të CD-ve me muzikë dhe librave të tjerë fiktiv dhe jo-fiktiv.
Ka patur disa incidente të djegjeve të librave të Harry Potterit, duke përfshirë ato të drejtuara nga kisha në Alamogordo, New Meksiko dhe Charleston, Karolina e Jugut. Djegia e disqeve të Beatles pasi që John Lennon këndoi në lidhje me Jezu Krishtin. Në vitin 1988, një grup qytetar britanik musliman dogjën librin e Salman Rushdi-së ‘Vargjet Satanike’, në Londër e cila u pasua me djegien e cd me muzikë të Jusuf Islamit, pasi ai bëri disa deklarata në lidhje me Salman Rushdinë. Në maj 2008, një grup të rinjsh hebre kanë djegur një numër të madh të Dhjatës së Re në Or Yehuda, Izrael.
Kjo është një anë e errët e njerëzimit tonë. Le të punojmë të gjithë për të shuar zjarrin e urrejtjes dhe intolerancës.
Autori është udhëheqës i Shoqërisë Islame të Nevadas, nënpresident i Këshillit musliman të Amerikës (MCA), dhe President i Këshillit Ndërfetar të Nevadas. Ai është autor i disa librave dhe ka botuar më shumë se 400 dokumente mbi çështjet e lidhura me Islamin dhe çështjet bashkëkohore. Ai ka mësuar në shkollat si në Indi, ashtu edhe në SHBA.
Përshtati nga anglishtja: Fitim NUHIU
Burimi në gj. shqipe: albislam.com
