Teksti i hadithit:
Ebu Hurejra (radijAllahu anhu) transmeton dhe thotë: “Ishim të ulur te Pejgamberi (alejhi selam), kur tek ai erdhi një burrë dhe i tha: “O i Dërguari i Allahut! Jam shkatërruar!” I Dërguari i Allahut (alejhi selam) e pyeti se ç’i kishte ndodhur. Ai i tregoi: “Kam rënë mbi gruan time (bëra marrdhënie) ditën gjatë Ramazanit.” I Dërguari i Allahut (alejhi selam) e pyeti: “A mund të lirosh një skllav?” Ai i tha: Jo. E pyeti: “A mund të agjërosh dy muaj rresht?” Ai i tha: Jo. E pyeti: “A mund të ushqesh gjashtëdhjetë të varfër?” Ai i tha: Jo. Pejgamberi (alejhi selam) heshti, kur pas pak, ashtu siç ishim, i sjellin Pejgamberit (alejhi selam) një kosh plot me hurma. Ai pyeti: “Ku është ai që më pyeti më parë?” Ai u përgjigj: “Unë (ja ku jam këtu)!” Ai (alejhi selam) i tha: “Merri këto dhe jepi sadaka.” Burri i tha: ” A t’ia jap ndokujt që është më i varfër se unë?! Betohem në Allah! Nuk ka familje mes dy maleve të saj (Medines) që të jenë më të varfër se unë.” Pejgamberi (alejhi selam) buzëqeshi sa iu dukën dhëmballët, pastaj i tha: “Ushqe me të familjen tënde.” Buhariu me numër (1936) dhe Muslimi me numër (1111).
Dobi nga hadithi:
1- Hadithi tregon për dobin e uljes me njerëz të ditur dhe me vlerë, siç ka thënë transmetuesi: “Derisa ishim ulur me të Dërguarin e Allahut”, dhe nga kjo ulje njeriu përfiton sikur që është e njohur.
2- Kuptimi i dukshëm i hadithit është se ky njeri nuk i kishte përshëndetur me selam dhe ndoshta arsyeja është për shkak të habisë së tij e nuk i përshëndeti me selam, për shkak të seriozitetit dhe urgjencës së temës.
3- Hadithi tregon se personi që kërkon fetva shkon te myftiu në vendin e tij dhe përpiqet derisa të arrijë tek ai. Për shkak se çështja lidhet me fenë, kështu që burri shkoi te Pejgamberi (alejhi selam)
4- Burri ua ndërpreu bisedën njerëzve që ishin ulur dhe në bazë të kësaj lejohet të ndërpritet biseda nëse ka nevojë, si në tregimin e këtij njeriu.
5- Hadithi tregon se ndeja ku qëndronte i dërguari, (alejhi selam), ishte e hapur për këdo që dëshironte të hynte, dhe në përputhje me rrethanat, dijetari duhet të jetë në pritje të njerëzve.
6- Hadithi tregon se dijetari duhet të jetë i dobishëm për njerëzit dhe të lëshojë fetva gjatë kohës kur i kërkohet. Kur i ndodhi ngjarja, njeriu shkoi te Pejgamberi (alejhi selam) dhe kjo i bën njerëzit të lidhen me dijetarin dhe e bënë atë më afër me ata.
7- Mospërmendja e emrit të burrit kur ai ka një çështje të turpshme, nëse deklarimi i emrit të tij nuk rezulton në një çështje të rëndësishme, prandaj Ebu Hurejra nuk e përmendi emrin e burrit dhe Pejgamberit (alejhi selam) nuk e pyeti si quhej.
8- Në hadith, lejohet të thuash “unë jam shkatërruar” për veten, nëse ka arsye për këtë, dhe për këtë arsye Pejgamberi (alejhi selam) nuk e qortoi.
9- Në hadith, potencohet rëndësia e kërkimit të sqarimit për fjalë të paqarta, njeriu tha: “Unë jam shkatërruar”, andaj Pejgamberi (alejhi selam), edhe e pyeti për këtë.
10- Tregon për përdorimin e fjalëve alegorike dhe jo përmedjen e drejtpërdrejtë për atë që është e turpshme dhe e keqe që të përmendet, prandaj burri tha: kam rënë me bashkëshorten time, dhe në një transmetim: kam fjetur me bashkëshorten time, e ai nuk ka deklaruar asgjë tjetër.
11- Thënia e burrit: “U shkatërrova” tregon se veprimi i tij ishte i qëllimshëm, sepse ai e dinte se ai kishte bërë atë që do ta shkaktonte vdekjen e tij. Prandaj, nuk vlen të argumentohet me kuptimin e përgjithshëm të hadithit, e të thuhet se edhe ai i cili ka harruar kërkohet që të bëjë shpagimin.
12- Në të kuptohet se, njeriu i prezanton dhe i tregon sinqerisht dijetarit atë që i ka ndodhur.
13- Serioziteti i njeriut për të gjetur një zgjidhje, kjo vërehet te insistimi i tij në këtë.
14- Në hadith theksohet se duhet të kërkohet një zgjidhje për problemet me të cilat ballafaqohet njeriu dhe thjesht fshehja e tyre dhe heshtja për to nuk e zgjidh problemin. Ky njeri nuk e fshehu këtë çështje, por pyeti Pejgamberin (alejhi selam).
15- Hadithi tregon se është në rregull që një person që kërkon zgjidhje për një problem të deklarojë mëkatin e tij dhe të zbulojë atë që fshihet në çështjen e tij.
16- Gjithashtu tregon se përmendja e një mëkati si pendim nuk është e dënueshme dhe nuk është e kundërshtueshme.
Thënia e burrit: “Jam shkatërruar” dhe në transmetim “u dogja”, tregojnë se rënia në mëkate konsiderohet shkatërrim.”
17- Hadithi tregon se ai që pranon mëkatin nuk fajësohet për mëkatin e tij dhe as nuk dënohet, mjafton pendimi, rrëfimi dhe kërkesa për të dalë nga ajo që ndodhet.
18- Hadithi tregon se mëkatari duhet të pendohet për mëkatet e tij dhe për këtë arsye njeriu erdhi i penduar dhe tha: “Unë jam shkatërruar”, që është fjalë që tregon keqardhje dhe djegie në zemër, dhe keqardhja është faza e parë e pendimit.
19- Në hadith, dijetari të cilin e pyesin njerëzit nuk duhet të zemërohet me pyetjet e tyre, edhe nëse ato janë të shumta dhe të ndryshme, gjë që kërkon që dijetari të jetë i mëshirshëm ndaj tyre.
20- Hadithi tregon se njeriu që e pyet pyetjen duhet të jetë i sinqert në atë që thotë për veten e tij. Në hadith, njeriu potencoi varfërinë, pamundësinë për të agjëruar dhe mungesën e një robi për të liruar, dhe me gjithë këtë i dërguari (alejhi selam), nuk i kërkoi dëshmi.
21- Hadithi tregon se myftiu fillon duke përmendur shlyerjen e mëkatit përderisa dihet vendimi mbi atë vepër, i dërguari (alejhi selam) nuk e përmendi gjykimin e marrëdhënieve gjatë ditës së Ramazanit. Sepse njeriu këtë e dinte, për sa i përket situatës dhe prandaj mjaftohet me përmendjen e shlyerjes.
22- Në hadith potencohet qartë se marrëdhëniet intime gjatë ditës në Ramazan e prishin agjërimin.
23- Hadithi tregon se shlyerja e marrëdhënieve seksuale është sipas renditjes; Sepse Pejgamberi, (alejhi selam), e renditi shlyerjen për njeriun dhe nuk e la mundësinë që ai të bënte përzgjedhjen e tyre.
Kjo është një çështje për të cilën dijetarët u ndanë në dy mendime: E sakta, siç duket – dhe Allahu e di më së miri – është se shlyerja bazohet sipas renditjes dhe jo sipas zgjedhjes, bazuar në dialogun ndërmjet të dërguarit (alejhi selam)dhe njeriut.
24- Pejgamberi, (alejhi ve selem), e ka urdhëruar njeriun që të lirojë një rob dhe nuk e ka përcaktuar nëse duhet të ai besimtar apo jo, dhe në bazë të kësaj dijetarët kanë dy mendime për këtë çështje: A kushtëzohet besimi për lirimin robit, për zbatimin e shlyerjes së gabimit për atë që ka kryer marrëdhënie inteme gjatë ditës në Ramazan, apo nuk kërkohet?
Çështja është kogja diskutabile për shkak të fuqisë së provave dhe origjina e saj është një çështje themelore nga çështjet e shkencës së usulit, e cila është:
Nëse arsyeja ndryshon dhe vendimi është i njëjtë, a vlen absolutja për të kufizuarin?
Ajo që ka më shumë gjasa – dhe Zoti e di më së miri – është se për arsyen e marrëdhënies gjatë ditës në Ramazan kushtëzohet të lirohet një rob besimtar në analogji me shlyerjet e tjera.
25- Në hadith thuhet se dy muajt janë të njëpasnjëshëm si shlyerje për marrëdhënie gjatë ditës në Ramazan, kështu që nuk lejohet ndërprerja e tyre, pos vetëm me arsyetim, sipas asaj që ka thënë Pejgamberi (alejhi selam): “a mund të agjërosh dy muaj rresht?”
26- Po ashtu hadithi përcakton se numri i të varfërve është gjashtëdhjetë të varfër, duke u bazuar në thënien e tij, (alejhi selam): “A ke mundësi të ushqesh gjashtëdhjetë të varfër?” Bazuar në këtë, nuk vlen të ushqehen tridhjetë të varfër për dy ditë, sepse numri është i përcaktuar.
27- Në hadith thuhet se ata të cilëve u jepet ushqimi si shlyerje për gabimin e përmendur, janë kategoria e të varfërve.
28- Thënia e përgjithshme e të dërguarit, (alejhi selam), “ushqimi i gjashtëdhjetë të varfërve” dhe pohimi i burrit për varfërinë tregon se kriteri i varfërisë dhe nevojës kthehet tek ajo që është e njohur tek njerëzit, se kush llogaritet i varfër apo nevojtar; sepse i dërguari (alejhi selam), e përdori fjalën “i varfër” dhe ia besoi kuptimin e saj beduinëve, dhe sigurisht që ai e kuptoi fjalën sipas zakonit dhe kuptimit të tij.
29- Hadithi tregon se tregimi i një personi për varfërinë e tij, gjendjen e tij të dobët financiare dhe kushtet e tij të jetesës nuk hyn në kategorinë e ankesave të qortueshme, dhe kjo është arsyeja pse njeriu ia përmendi varfërinë e tij të dërguarit (alejhi selam)
30- Hadithi tregon për lejueshmërinë e të thënit “jo”, që të mos merr përsipër diç që nuk do të mund ta realizojë.
31- Hadithi tregon se një musliman pyet dhe interesohet për fenë e tij, edhe nëse pyetja e tij është prej pyetjeve për të cilat njeriu mund të turpërohet, kështu që personi i turpshëm dhe arroganti nuk mund të fitojnë njohuri.
32- Hadithi tregon mundësinë për të pyetur në prani të njerëzve, dhe se lejohet të përmendet publikisht, pasi burri e përmendi pyetjen e tij në mesin e shumë njerëzve, siç mund të kuptohet nga transmetuesi. duke thënë: “Ndërsa ishim ulur me të Dërguarin e Allahut”, i dërguari (alejhi selam) tha: “Ku është pyetësi? Nëse numri do të ishte i vogël, nuk do të mungonte nga vërejtja.
33- Nga hadithi mund të nxirret se lejohet të ulesh për një kohë të gjatë me një person nëse nuk shkakton dëm. Njerëzit ishin ulur me të dërguarin (alejhi selam) para se të vinte njeriu dhe burri qëndroi të ulet me ta derisa të dërguarit, (alejhi selam), i sollën një enë me hurma, dhe nuk ka dyshim se kjo ulje është mjaft e gjatë.
34- Hadithi tregon për lejueshmërinë e thënies “Unë.” Kur njeriu e pyeti të dërguarin (alejhi selam): “Ku është pyetësi?” burri tha: “Unë jam”.
Përkundrazi, është e urryer të thuhet “unë” kur kjo është një formë krenarie dhe arrogance, ashtu siç tha shejtani: “Unë jam më i mirë se ai”.
35- Hadithi tregon për marrjen në konsideratë të prioriteteve, i dërguari, (alejhi selam), i tha burrit: “Merre këtë dhe jepe sadaka”, edhe pse kishte të varfër që ishin më të varfër se ky. Mirëpo, ky njeri ka dashur ta pastrojë përgjegjësinë e tij dhe gabimin e tij, kështu që i dërguari (alejhi selam), i dha përparësi ndaj të tjerëve.
36- Nga hadithi merret se dijetarët janë të obliguar që t’i plotësojnë nevojat e njerëzve pa u zgjatur apo zvarritur. Sapo njeriu iu ankua të dërguarit (alejhi selam), ai i tha: “Merre këtë dhe jepe sadaka”.
37- Hadithi përfitohet që të kërkojmë mirë në mënyrën e duhur, burri kërkoi ushqim për familjen e tij në mënyrë të përshtatshme dhe ia arriti qëllimit. Sa dobi janë humbur për shkak të mënyrës së keqe !.
38- Hadithi tregon për lejueshmërinë e të qeshurit para njerëzve përderisa nuk e cenon etikën e tij. I dëgruari (alejhi selam) qeshi në mesin e njerëzve derisa iu shfaqën dhëmbët.
39- Sipas thënies se e qeshura e tij, (alejhi selam), ishte shenjë habie për gjendjen e burrit; Kjo tregon se është e lejueshme të qeshësh në rast habie dhe se nuk bën njeriu ta bëjë këtë në rast nënçmimi.
40- Hadithi tregon për daljen e dhëmbëve gjatë qeshjes para të tjerëve dhe se kjo nuk cenon burrërinë.
41- Kuptimi i dukshëm i hadithit tregon se lejohet të kërkohet ushqim apo pasuri për atë që është në nevojë.
42- Hadithi përmban shpjegimin e një karakteristike që njeriu e ka, e cila është lakmia dhe kërimi i furnizimit, pasi burri kërkonte rrugëdalje nga mëkati që bëri, ai filloi të kërkonte ushqim për familjen e tij. Megjithatë, i dërguari (alejhi selam), e trajtoi këtë situatë në një mënyrë të lartë, që tregon për mënyrën e trajtimit të karakteristikave apo cilësive të natyrshme të njeriut.
43- Hadithi flet edhe për dhembshurinë e dijetarit për njerëzit dhe të qenit i butë me ta, duke përfshirë edhe ata që kanë rënë në mëkat dhe i janë zhytur në mëkate.
44- Në hadith aludohet se mëkati ka nxehtësi për besimtarin dhe për këtë arsye njeriu tha, si në disa transmetime: “Unë u djega.” Dhe kështu është besimtari me mëkatet, sheh se ato e djegin atë dhe për shkak se janë shkatërruese, siç tha njeriu: “Unë jam i shkatërruar” dhe kjo ndjenjë është ajo që e bën besimtarin sa herë që bën mëkat, të jetë i penduar, i kthyer dhe duke kërkuar falje. Në të kundërtën, njeriu që është i pandjeshëm dhe i pakujdesshëm ndaj mëkateve të tija, e bën që ato të vazhdojnë dhe të shtohen dhe nuk u kushton vëmendje atyre.
45- Hadithi tregon për lejueshmërinë e bërjes së shumë pyetjeve nga nevoja, Pejgamberi, (alejhi selam), bëri tri pyetje të njëpasnjëshme: “A mund të gjesh një rob të lirë?” Pastaj tha: “A mund të agjërosh për dy muaj rresht?” Pastaj tha: “A mund të ushqesh gjashtëdhjetë të varfër?” Kjo është për shkak të nevojës për të.
Ndalimi i të bërit shumë pyetje në thënien e tij, (alejhi selam): “Ai ndaloi të bëhen shumë pyetje”, i referohet pyetjeve që janë të kota, në këtë mënyrë kuptohen të dy mënyrat e bërjes së pyetjeve.
46- Hadithi tregon se lejohet që një dijetar të pyesë të tjerët për sekretet dhe punët e tyre nëse është e nevojshme.Pyetjet e Pejgamberit, (alejhi selam) kishin të bënin me punët private të një njeriu të lidhura me gjendjen e tij financiare dhe aftësinë fizike, dhe arsyeja për këtë është që fetvaja të jetë e qëlluar.
47- Myftiu duhet t’u jep fetva të tjerëve në mënyrë të detajuar dhe jo në mënyrë të përgjithësuar. Pejgamberi (alejhi selam) , nuk ishte një fetva e përgjithshme dhe e paqartë, por ai i jepte pyetësit kuptimin dhe njohurinë e duhur.
48- Hadithi tregon se shlyerja e marrëdhënieve seksuale gjatë ditës në Ramazan, bazohet në aftësi, prandaj Pejgamberi (alejhi selam) : “A mund të agjërosh dy muaj rresht?” Në bazë të kësaj, vendimi sillet rreth shkakut të tij, qoftë për miratimin apo mos miratimin e vendimit, kush ka mundësi të agjërojë nuk kalon në ushqim, e kush nuk ka mundësi ushqen.
49- i dërguari, (alejhi selam), nuk e shtjelloi arsyen e paaftësisë së tij, nuk i tha: Pse nuk mund të agjërosh dy muaj, gjë që tregon se njeriu e thotë të vërtetën.
50- Pejgamberi (alejhi selam) nuk pyeti për gruan e burrit dhe për këtë arsye dijetarët u ndanë në mendime për këtë çështje: A duhet gruaja ta bëjë shpagimin?
Ka dy mendime, që të dy mendime janë të diskutueshmë dhe argumenti i atyre që nuk e detyrojnë është se i dërguari, (alejhi selam), nuk parashtroi pyetje për gruan e tij në këtë hadith, dhe ndoshta sekreti në këtë është se gruaja mund të ketë qenë e detyruar.
51- Në hadith theksohet ofrimi i ndihmës për mëkatarët dhe gjetja e zgjidhjeve për mëkatet dhe problemet e tyre. Pejgamberi (alejhi selam) qeshi edhe pse njeriu ishte fajtor dhe e ndihmoi të shlyente mëkatin e tij.
52-Në hadith theksohet mëshira e Allahut për robin e vet. Njeriu ra në gjynah dhe e shkeli shenjtërinë e muajit dhe me gjithë këtë Allahu i Madhëruar e furnizoi atë. I madhëruar dhe i pa të meta është Ai (Allahu) që mosbindja e mëkati i mëkatarve nuk i bën dëm fare, dhe bindja e të bindurve nuk i bën dobi Atij.
53- Nga hadithi kuptohet që lehtësimi është afër, kështu që të gjithë ata që janë goditur nga pikëllimi dhe brenga duhet ta dinë se lehtësimi i Zotit është afër. Njeriu ra në mëkat nga mungesa e vetëkontrollit, kështu që pas kësaj situate të vështirë erdhi lehtësimi i Zotit.
54- Në përcaktimin e mëkateve te robërit e Allahut, ekzostojë urtësi, që askush nuk e di përveç Tij, lavdërimi i qoftë Atij, dhe kjo kthehet të emri i Allahut (i Urtë), dhe prej urtësive të dukshme në këtë hadith është njohja e vendimeve ligjore (dispozitave e rregullave), përveç ushqimit që ka siguruar njeriu për shtëpinë e tij.
55- Ajo që vihet re është se burri është jashtëzakonisht i varfër, deri në atë pikë sa u betua se midis dy luginave të qytetit nuk kishte njerëz në një familje më të varfër se ata të shtëpisë së tij, e megjithatë ai vazhdonte jetën e tij normale. Me fjalë të tjera shqetësimi për jetën e vështirë nuk e ka penguar të praktikojë jetën e tij normale dhe kjo është nje nga trajtimet me te suksesshme për një njeri që e ka kapluar brenga, nuk duhet të le që shqetësimi apo brenda ta pengojë nga jetesa, sepse optimizmi, shpresa dhe harresa e shqetësimeve janë ato që e lehtësojnë gjendjen e tij.
56- Në hadith tregohet mënyra e sjelljes së beduinëve me Pejgamberin (alejhi selam), në një transmetim përmendet se ai është beduin dhe dëshmitë e rrethanave të veprimeve të këtij njeriu tregojnë se ai është një prej beduinëve, kështu që ai e ndërpreu bisedën, hyri pa kërkuar leje dhe fjalët e tij “u shkatërrova” “u dogja”, dhe beduinët kanë histori interesante dhe metoda më të veçanta me të dërguarin (alejhi selam).
57- Në hadith vërrehet heshtja para atij që është më i ngritur, derisa sahabët ishin ulur, asnjëri prej tyre nuk foli dhe as nuk e ndërpreu Pejgamberin (alejhi selam), dhe kjo ndihmon shumë për të dëgjuar diturinë dhe për ta kuptuar atë.
58- Në hadith theksohet se lejohet të thuash “mjerë për ty” për një njeri. Në një transmetim Pejgamberi, (alejhi selam), i tha një njeriu: “mjerë për ty.” Bazuar në këtë, Buhariu e ka titulluar një kapitull: Kapitulli thënia “mjerë për ty” për një njeri.
59- Në hadith, kuptohet se betimi i tepërt nuk është i dënueshëm nëse ka arsye, burri u betua dy herë: “Pasha Atë që të ka dërguar ty me të vërtetën, nuk mund të gjej asgjë tjetër” dhe e goditi qafën e tij, pastaj tha: “Pasha Allahun, nuk ka familje në mes të dy luginave të saj më të varfër se familja ime.” Bazuar në këtë, betimet e tepërta janë të dënueshme nëse janë pa ndonjë arsye, të panevojshme, ose të kota dhe pa dobi.
60- Një “arak” kosh me hurma, është e barabartë me (15) Sa’a, dhe një Sa’a është katër Mude (katër nga dy grushta), dhe në bazë të kësaj, çdo të varfëri i takon (një mud), sepse numri i të varfërve është (60), dhe dijetarët janë ndarë në mendime për këtë çështje:
Sa është sasia e ushqimit që duhet të jipet në shpagim?
Kushdo që thotë se shuma është (një mud) për çdo të varfër, argumentohet me këtë transmetim, dhe kush thotë se ajo që ka rëndësi është ushqimi në përgjithësi, duke u argumentuar me transmetimet e shumta për sasinë që janë transmetuar, gjë që tregon se ajo që synohet është të ushqehen të varfërit pa specifikuar një sasi të caktuar, dhe çështja është e lehtë në këtë, në dashtë Allahu.
61- Hadithi tregon se marrëdhëniet seksuale gjatë ditës në Ramazan janë të kufizuara në tre llojet e shlyerjes (shpagimit) dhe asnjë shpagim tjetër nuk është e detyrueshme për të.
62- Në hadith theksohet që, muslimani duhet të jetë i prirur për të mbrojtur vëllezërit e tij dhe të përpiqet që t’i ndihmojë që të lirohet nga vështirësia. I dërguari (alejhi selam) nuk u mjaftua që vetëm ti jeo fetva atij, por ai u përpoq të pastronte përgjegjësinë e tij nga ajo që kishte të bëjë me të drejtën ndaj Zotit, dhe tha: “Merreni këtë dhe jepeni sadaka.” Kështu, muslimani është me vëllezërit e tij dhe kështu e adhuron njeriu Zotin e tij.
63- Në hadith theksohet se, myftiu duhet të tregojë vendimin dhe të shtjellojë hollësisht, e të mos japë dëshmi nga gjendja e dukshme e personit që kërkon fetva. Pejgamberi, (alejhi selam), e pyeti njeriun: A mund ta lirosh një rob?! A mund të dhurosh ushqim për gjashtëdhjetë të varfër?! edhe pse njeriu dukej i varfër, por Pejgamberi (alejhi selam) nuk ishte mjaftuar me gjendjen e dukshme, ngase ekziston mundësia të jetë i tillë, por ai e pyeti për aftësitë e tij.
64- Hadithi tregon për madhështinë e mëkatit të atyre që kryejnë marrëdhënie intime gjatë ditës në Ramazan, pasi ligji i Sheriatit parasheh një shlyerje të rëndë për të, prandaj kërkojmë mbrojtje te Zoti nga mëkatet.
65- Hadithi tregon se shlyerja e çliron njeriun nga mëkati dhe kjo është pjesë e mëshirës së Zotit ndaj robërve të Tij.
66- Hadithi tregon se njeriu pasi ta pranojë sadakanë ai e posedonë atë dhe e menaxhon si të dojë.
67- Hadithi tregon se kufijtë e qytetit të Medines janë midis dy luginave, siç tha ai: “Çfarëdo që është ndërmjet dy luginave të tij”.
68- Në hadith kuptohet që lejohet të kursehet ushqimi e të deponohet, bazuar në atë që Pejgamberi, (alejhi selam), i ka thënë burrit: “Ushqeje familjen tënde.” Dihet se sasia që e kishte pranuar nuk harxhohet për disa ditë.
69- Në hadith theksohet dhënia e dhuratës; sepse Pejgamberi (alejhi selam) i ka dhënë njeriut ‘arak’ me hurma.
70- Hadithi tregon se dhurata zotërohet edhe nëe kjo nuk shprehet me fjalë, si përshemull ti thuhet: merre tani është e jotja”.
71- Hadithi tregon se njerëzit e virtytshëm dhe bujarë janë të lakmuar nga bujaria e tyre, ndaj duhet të shtohen dhe pajisen me moral të mirë.
72- Në hadith thuhet gjithashtu se është e detyrueshme për atë që bën një kundërshtim me urdhrat e sheriatit të pyet, nuk lejohet që njeriu t’i le gjërat ashtu pa pyetur; Veprimi i tij mund të rezultojë në gjëra që nuk është mirë t’i lëmë pas.
73- Dijetarët janë ndarë në mendime për një çështje, e cila është:
Nëse personi që ka kryer marrëdhënie intime nuk mund t’i përmbushë tre format e shlyerjes së mëkatit, a do bie në këtë rast shlyerja? Apo i mbetet borxh?
Ka dy mendime, mendimi i atyre që thonë se shlyerja hiqet, argumentohen me atë se Pejgamberi, (alejhi selam), nuk i ka përmendur asgjë njeriut pasi njeriu përmendi se ai nuk mund ta bëjë asnjërën prje të trijave.
74- Shpagimi i përmendur në hadith vlen për atë njeri i cili kryen marrëdhënie intime me bashkëshorten e tij, me dijeni, pra nuk është si ai i cili nuk e di këtë dispozitë, apo ka harruar, apo është i detyruar.
75- Marrëdhënie intime konsiderohet edhe nëse njeriu nuk nxjerr me epsh sekrecionin (spermën).
76- Nuk i lejohet një njeriu që të del në udhëtim, e të lirohet nga agjërimi me nijetin që të kryej marrëdhënie intime.
78- Ejakulimi jashta marrëdhënieve intime e prishin atë ditë të agjërimit, nëse është bërë ejakulimi me shkas, qoftë përmes prekjes, apo shikimit, e të tjera. Por që ai detyrohet me kompensimin e vetëm të asaj dite.
79- Ejakulimi në gjum, apo pa shkas nga vet personi nuk e prish agjërimin edhe nëse ndodh gjatë ditës kur është njeriu agjërueshëm.
80–
81-Lejohet që pastrimi nga xhunubllëku të bëhet edh ekur njeriu është agjërueshëm, si në rastin, të jetë njeriu xhunub, e të pastrohet pas syfyrit, ose të jetë zgjuar gjatë ditën dhe vëren se ka ejakuluar, ai pastrohet gjatë ditës.
Këto janë tetëdhjetë përfitime nga ky hadith madhështor, duke lutur Zotin që të më bëjë dobi dhe të më hapë gjoksin ndaj dritës dhe udhëzimit, dhe paqja dhe mëshira e Zotit qofshin mbi të dërguarin tonë Muhamed.
Perktheu: Hoxhe Shpend Zeneli
