Cilat janë arsyet që e lejojnë prishjen e agjërimit?
Përgjigje: Arsyet që lejojnë prishjen e agjërimit janë sëmundja dhe udhëtimi, të cilat janë përmendur në Kur’an.
Arsye është edhe kur gruaja është shtatzanë dhe ka frikë për veten apo foshnjën.
Arsye është edhe kur gruaja e ka fëmijën ende në gji, e cila po të agjërojë ka frikë për veten apo fëmijën e saj.
Arsye po ashtu është edhe kur dikush ka nevojë ta prishë agjërimin për ta shpëtuar dikë, të shpëtojë ndonjë të fundosur në det apo ndonjë person i rrethuar me zjarr. Kështu që do të ketë nevojë për ta prishur agjërimin që ta shpëtojë atë njeri.
Po ashtu lejohet prishja e agjërimit nëse ka nevojë për ngrënie për t’u përforcuar për xhihad në rrugë të All-llahut. Kjo është prej arsyeve që e lejojnë prishjen e agjërimit, sepse Resulull-llahu, sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem, shokëve të tij në betejën e Fet’hut (Çlirimit) u tha: “Ju nesër do të takoheni me armikun, mosagjërimi është përforcim për juve, prandaj mos agjëroni”.[1]
Kur ekziston ndonjëra prej arsyeve që e lejojnë prishjen e agjërimit, dhe njeriu e prishë agjërimin, ai nuk e ka detyrim që pjesën e mbetur të ditës ta agjërojë.
Nëse e zëmë se dikush e ka prishur agjërimin për të shpëtuar dikë nga rreziku, ai vazhdon të hajë edhe pas shpëtimit të atij njeriu. Sepse ai e ka prishur agjërimin për një shkak që ia lejon prishjen e agjërimit.
Pra, ky nuk e ka detyrim që pjesën e mbetur të ditës ta agjërojë, ngase shenjtëria e asaj dite zhduket me këtë shkak që ia lejoi prishjen e agjërimit. Duke u nisur nga kjo themi se mendimi i vërtetë në këtë mesele është: nëse i sëmuri që nuk ka qenë duke agjëruar, shërohet gjatë ditës, ai nuk e ka detyrim që pjesën tjetër të ditës ta agjërojë.
Nëse udhëtari, i cili po ashtu nuk ka qenë duke agjëruar, arrin në vendin e vet gjatë ditës nuk e ka detyrim të agjërojë pjesën e mbetur. E njëjta gjë është edhe me gruan, e cila është në hajz dhe nuk është duke agjëruar, mirëpo gjatë ditës pastrohet, edhe kjo nuk e ka detyrim që pjesën tjetër të ditës ta agjërojë.
Të gjithë këta e kanë prishur agjërimin për ndonjë shkak, i cili e lejon prishjen e agjërimit.
Kjo ditë, sa u përket këtyre personave nuk e ka shenjtërinë e agjërimit, sepse sheriati ua ka lejuar prishjen e agjërimit, prandaj nuk duhet që pjesën e mbetur të ditës ta agjërojnë.
Kjo mesele është e kundërt me rastin kur gjatë ditës mirret vesh se ka hyrë muaji i Ramazanit, ku të gjithë njerëzit pjesën e mbetur të ditës duhet ta agjërojnë, dallimi mes dy meseleve është i qartë. Sepse kur vjen lajmi gjatë ditës, atëherë dihet mirë se në këtë ditë është detyrim të agjërohet, mirëpo këta kanë arsye për pjesën e parë të ditës me mosdije për hyrjen e muajit. Pra, po ta kishin ditur fillimisht se kjo ditë është e Ramazanit, padyshim se e kanë detyrim ta agjërojnë.
Ndërsa ata të tjerët që i përmendëm më lart, atyre u është lejuar prishja e agjërimit me dije, pra, ka dallim të qartë mes dy rasteve.
përktheu: Omer B.
[1] Muslimi në kapitullin e Agjërimit (1120)
