Ai që jeton në Siri, që e viziton atë apo që ndjek lajmet rreth saj nuk mund ti ik përshtypjes së bëhet fjalë për një vend me qytetërim të lashtë, i vetëdijshëm për vlerën e tij, i madh në krenarinë dhe trimërinë e tij, i lirë në mendimin e tij dhe në shprehjen e lojalitetit.
Ndoshta pushtetmbajtësi arriti, që më dorën e hekurt e sistemit të sigurisë, për një kohë ti hesht zërat e lirisë, por ai assesi nuk duhet ta mashtron veten apo ti mashtron masat, se ka arritur të mposht vendin, ta shndërrojë në një vend që madhëron kasapët dhe shtypësit.
Kur sundimtari mundohet ta fsheh diellin me dorën e tij, ai vetëm se e mashtron vetveten. Edhe atëherë kur gjen përkrahës që i përsërisin fjalët e tyre ata duhet ta dinë se këta përkrahës e janë në dijeni për realitetin e sundimtarit dhe fort mirë e dinë edhe realitetin e popullit, kërkesat dhe aspiratat e tij.
Në fillim populli duke pëshpëritur pyet deri kur sunduesi do të vazhdon me kokëfortësinë e tij në lajthitje dhe me tiraninë e tij që nëpërkëmb të drejtën e popullit për një jetë fisnike. Pas një kohë pëshpëritjet bëhen biseda publike që tanimë haptazi përsëriten në minbere, në faqet e internetit, në Fejsbuk, dërgohen kërkesa të përbashkëta që këmbëngulin në ndryshime. Në atë moment sunduesi shpreh gatishmërinë për zgjidhjen e problemeve (zgjidhje të përkohshme). Vijnë urdhrat për uljen e çmimit të naftës, për shpërndarjen e ndihmave për familjet e varfra, jepen premtime për liri të shprehjes. Këto veprime vetëm se e vërtetojnë faktin se sunduesi nuk e ka kuptuar popullin.
Po është e vërtetë se çmimi i naftës është problem i popullit por problem janë edhe çmimet e qindra produkteve tjera. Ai e di që, edhe pse vendi i tij është vend i naftës , fitimet e saj transferohen në llogari bankare në vendet e huaja. Kështu sunduesi, familja e tij dhe paria e tij bëhen miliarderë, në kohë kur populli i tij jeton nën kufirin e varfërisë. Popullit nuk i lejohet të arrij tek asnjë të drejtë prej të drejtave që i takojnë. Proceduara të komplikuara për ceremoni dasmore, për hapjen e dyqanit, për marrjen e pasaportës. Procedurën e komplikojnë edhe kërkesat për ryshfet. Nëse mendojmë se problemi do të zgjidhet vetëm me uljen e çmimit të naftës atëherë bëhet fjalë për mjekim që bazohet në diagnozë të gabuar. Problemin nuk do ta zgjidh as shpërndarja e 1700 lirave siriane që u dedikohen disa familjeve. Populli nuk është lypës që ka ardhur në portën e sundimtarit, ai është pronari i vërtetë i tokës dhe i pasurive të saja. Ai ka të drejtë të përfitojë prej pasurive të vendit dhe ajo e drejtë nuk është ekskluzive për kryetarin, familjen e tij dhe parinë e prishur e cila i ka lidhur interesat e saja për interesat e kryetarit. Kjo rrjedhojë e ndodhive shkakton shpërnguljen e mijërave, milionave në vendet fqinje, bile edhe në kontinentet e botës, në kërkim të jetës fisnike. Qindra mijëra migruan që të jetojnë nën qiej të ndryshëm të botës duke kërkuar krenari, liri dhe të drejtën e shprehjes…
Situata kërkon që të luftohet korrupsioni dhe korruptuesit…korrupsioni u përhap dhe tanimë dihen korruptuesit dhe prishësit.
Shërbimi ushtarak për shumicën e popullit është krenari që nuk duhet të privohet prej askujt. Nëse roli i ushtrisë njolloset atëherë kush do ti mbron kufijtë e vendit, kush do ta çliron Golanin. Detyra e ushtrisë nuk është që vetëm të mbron pallatin e kryetarit dhe pallatet që degëzohen prej tij në skajet e ndryshme të vendit. Turpi është ende më i madh kur ushtria shndërrohet në mjet për shtetrrethimin e qyteteve, për “pastrimin” e tyre, për bombardimin e civilëve dhe për frikësimin e grave dhe fëmijëve. Nuk është punë e ushtrisë të hap burgje për fisnikët si puna e Hejthem Malihit, Tal Meluhit, Gasan Nexharin, të kryen masakra në burgun e Sajdanaja, të ushtron dhunë ndaj kërkuesve të lirisë në Dir’a, Damask, Hama, Haleb, Homs, Ladhikije, Banijas, Dir Zur dhe Kamishli…nëse kjo është detyra e ushtrisë atëherë injorancë është që hidhërimin e popullit ta trajtosh me shkurtimin e kohës së caktuar të shërbimit ushtarak.
Populli është i vetëdishëm se jeton nën ankthin e frikës, në të cilën nuk dihet nocioni i medieve të lira, nuk lejohen tubimet publike dhe për çdo gjë madje edhe për “frymëmarrje të lirë” duhet leje paraprake.
Populli e di se rrafshnalta e Golanit, që u okupua prej Izraelit dhe u fshi nga harta e Sirisë, u shit nga sistemi dhe kryetari nuk bëri asgjë për ta rikthyer këtë pjesë të tokës siriane. Përkundrazi ushtria u shndërrua në njësi sigurimi që kujdeset për sigurinë okupuesve. Pushteti ishte i sigurt ngase aeroplanët e Izraelit goditën disa objekte në Dir Zur, u kryen atentate ndaj Imad Mugnije në Damask dhe ndaj Muhamed Sulejmanit në Tarsus, por, “armiku”, assesi nuk e kishte ndërmend të fluturon mbi pallatin e kryetarit apo të kryej sulme ndaj tij.
Pushteti e di se qytetari nuk ka gjumë të qetë ngase në çdo mbrëmje mund ti vijnë vizitorë të panjohur që i dërgojnë në destinacione po ashtu të panjohura. Aty do të shijon forma të ndryshme të torturës, në zandanët e pushtetit prej të cilave nuk do të del me muaj, vite…ndoshta edhe asnjëherë.
Pas kësaj që u tha kryetari e merr guximin dhe parisë së tij i thotë: vendi është i sigurt dhe stabil, kërkesat për liri dhe të drejta janë fitne, shkaktojnë gjakderdhje dhe i shërbejnë Izraelit.
Zgjidhja e problemeve duhet të bëhet jo me uljen e çmimit të naftës etj. Zgjidhja e tyre fillon me rritjen e të drejtave dhe të lirive, me gjykimin e të korruptuarve nga paria e pushtetarit, me anulimin e gjendjes së jashtëzakonshme, me ndryshime kushtetuese në veçanti të nenit nr. 8, të lirohen të burgosurit mëkati i vetëm i të cilëve ishte mospajtimi me pushtetit, të mundësohen kushte që pushtetin ta marrin ata që e meritojnë…
Populli e ka kuptuar politikën e kryetarit, kur kryetari do të thotë: Tani ju kuptova populli im.
Përktheu: Talha Kurtishi
