Allahu i Lartësuar, thotë: “Mos u josh (o Muhamed) nga pasuria dhe fëmijët e tyre, sepse nëpërmjet tyre Allahu kërkon t’i ndëshkojë ata në këtë jetë, kështu që t’u dalë shpirti duke qenë jobesimtarë.” (Et Teube, 55)
Ibën Kajjim, Allahu e mëshiroftë, thotë: “Nuk do të gjesh gjë më të lodhshme dhe brengë më të madhe se dynjaja. Megjithatë njeriu vazhdon të lodhët duke kërkuar dynjanë. Dënimi i përmendur në ajetin e ka kuptimin dhimbjes, gazepit dhe lodhjes…në dynja nuk ka dënim më të madh se sa shkapërderdhja e punës dhe ndarja e zemrës. Frika prej varfërisë (pa marrë parasysh pasurinë që e ke) vazhdon të qëndron pranë teje, nëse nuk e kupton vlerën e vërtetë e këtij vendbanimi të përkohshëm. Po të mos ishit të dehur “kërkuesit e dynjasë” do të kërkonin shpëtim nga ky azab. (Igathetu Lehfan, 1/59)
Ai që ka ahiretin si pikësynim do të shpëton nga gjitha këto vështirësi. Enes ibn Maliku, radijallahu anhu, transmeton: I Dërguari i Allahut, sal-lallahu alejhi ue selem, ka thënë: Ai që ka për qëllim ahiretin, Allahu do ti bashkon forcat e tij, do e mbush zemrën e tij me pasuri dhe do ti vjen dynjaja e nënshtruar. (Ahmedi)
Ibn Tejmije, Allahu e mëshiroftë, pohon se ai që e çon amanetin në vend (duke iu nënshtruar Allahut) duke e kundërshtuar pasionin e tij Allahu do ta forcon atë, do ta mbron familjen dhe pasurinë e tij. Ai që i nënshtrohet epshit të tij do të dënohet me të kundërtën që e ka synuar, do ta nënçmon familja e tij dhe do të humbet ajo që ka poseduar prej pasurisë. Pastaj e rrëfeu këtë ndodhi. Disa kalifë të dinastisë Abasite e kanë pyetur një dijetar për atë që ka parë. Ai është përgjigjur e kam arritur kohën e Omer ibn Abdul Azizit, Allahu e mëshiroftë. Ishte në shtratin e vdekjes ndërsa njëri prej të pranishmëve i tha: O prijës i besimtarëve i ke lënë fëmijët tuaj pa asgjë pas vdekjes tënde. Tha: thirri fëmijët e mi. Ishin mbi dhjetë djem në mesin e tyre asnjë që ka arritur moshën e pjekurisë. Me sy të përlotur u tha: Bijtë e mi, pasha Allahun, nuk ua kam ndaluar ndonjë të drejtë që e keni, nuk e merrja pasurinë e njerëzve për t’ua dhënë juve. Ju jeni nga njëri prej dy llojeve të njerëzve, njeri i mirë të cilin e merr nën mbrojtje Allahu ose jo i mirë të cilit nuk dua ti lë pas vete pasuri me të cilën do të harxhon në mëkate. Tani shkoni. Dijetari pastaj shtoi i kam parë pas disa vite njëri prej tyre i ngarkonte njëqind deve me gjërat që i nevojitshin ushtrisë myslimane.
Ibn Tejmije, Allahu e mëshiroftë, shtoi: Ky (Omer Omer ibn Abdul Azizi) ishte sundimtari i myslimanëve i cili në lindje kishte arritur të pushton tokën e Turqve ndërsa në perëndim kishte arritur të pushtojë Andaluzinë, kishte pushtuar Qipron dhe frontet e Shamit në veri deri në pjesët më jugore të Jemenit. Ky fëmijëve të tij nuk u ka lënë trashëgimi që nuk kalonte shumën e njëzet dirhemëve. Tregimet e dëgjuara dhe ndodhitë e dëshmuara lidhur me këtë temë janë të shumta dhe të mjaftueshme që të merr mësim ai që ka mend. (Mexhmu’ul fetava, 28/247-250)
Përshtati Mr. Sc. Talha Kurtishi
