Falënderimi i takon Allahut, paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi Pejgamberin tonë Muhamedin alejhi-selam.
Është e vërtet se besimtarët e dinë vlerën e shpërblimit për atë që e ushqen një agjërues, duke u bazuar në hadithin e Pejgamberit alejhi-selam: ”Kush e ushqen një agjërues ka shpërblimin sikur ai, pa u mangësuar shpërblimi i agjëruesit”. (Transmetojnë Ahmedi dhe Nesaiu, Albani e ka vërtetuar hadithin). Pejgamberi alejhi-selam ishte njeriu më bujar për në punë të hajrit. Në hadith të vërtet transmetohet se:“Pejgamberi i Allahut ka qenë mëbujar në Ramazan, gjatë kohës kur takohej me Xhibrilin alejhi-selam dhe kështu kur e takonte atë Xhibrilin alejhi-selam ai ishte më bujar se sa era e dërguar”. (Transmeton Buhariu dhe Muslimi). Ne e dimë edhe gjendjen e selefëve-të parëve tanë të mirë në këtë aspekt, prandaj lutemi duke thënë: O Zot na bën si ata. – Shumë prej tyre këshilloheshin dhe bënin nxitje njëri tjetrin për ta ushqyer një agjërues, madje edhe disa prej tyre veten e lënin keq vetëm e vetëm që ta ushqejnë një agjërues.
Ja disa shembuj prej tyre:
♦ Omeri (radijallahu anhu) gjithmonë kur agjëronte, asnjëherë nuk bënte iftarë pa të varfrit, e nëse ata familja e tyre e ndalonin Omerin nga kjo gjë me arsye, ai atë natë nuk hante darkë. Ndërsa gjatë ushqimit kur kalonte ndonjë lypës ai çohej në këmbe merrte pjesën e tij dhe ia dërgonte lypësit, dhe kur kthehej, familja e tij veç e kishin mbaruar tërë ushqimin që ishte në enë, dhe kështu fillonte agjërimin pa hëngër syfyr aspak.
♦ Erdhi një ditë një lypës tek imam Ahmedi rahimehullah, i cili i kishte vetëm dy kafshatë bukë të bëra nijet për syfyr dhe ia dha lypësit dhe kështu agjëroj pa syfyr.
♦ Imam ez-Zuhri kur hynte muaji i Ramazanit thoshte: Me të vërtet këtë muaj e veçojnë dy gjëra leximi i kuranit dhe ushqimi i agjëruesve.
♦ Hasan el-Basriu e kishte si zakon ti ushqen vëllezërit e tij duke qenë agjërues nafile, dhe u bënte muhabet duke u ushqyer ata.
♦ Abdullah ibn Mubareki gjatë udhëtimit i ushqente vëllezërit e tij me ëmbëlsira duke qenë vet agjërues.
♦Transmetojnë disa nga selefët se në xhaminë e Pejgamberit alejhi-selam, janë falur disa njerëz të cilët asnjëherë nuk kanë ngrënë iftarin vet, nëse ka pas dikush të hanë me ta ifarë kanë ngrënë, përndryshe kanë dalë në xhami me ushqimin e tyre dhe kanë ngrënë bashkë me njerëz tjerë.
♦ Imam Shafiu rahimehullah, thotë: Shumë e preferuar është tek unë që ta shoh një njeri ta shton bujarinë në punë të mira gjatë muajit të Ramazanit duke e marrë si shembull Pejgamberin alejhi-selam, duke e ditur që njerëzit kanë nevojë për shërbimin e tij, duke e ditur se njerëzit janë të zënë me agjërim dhe kanë lënë pas dore punët me të cilat fitojnë riskun.
Pyetje: Transmetohet në hadith se:” Kush i jep iftar një agjëruesit fiton sevapin e tij pa u mangësuar nga sevapi i agjëruesit asgjë”. – Pra, a mjafton për ta marrë këtë shpërblim vetëm një kokërr hurme dhe një gotë me ujë apo jo?
Përgjigja: Dijetarët kanë polemizuar rreth kësaj çështje, disa prej tyre kanë thënë: Qëllimi i fjalës “kush e ushqen” në hadith është të ushqehet me diçka minimale qoftë ajo siç është një kokërr hurme. Grupi tjetër i dijetarëve thonë:” Kuptimi në këtë hadithë është për qëllim që agjëruesi të ngopet ashtu që të ketë energji për ta kryer namazin e natës dhe ndoshta edhe të mos ketë nevojë më për syfyr.
Shejh Uthejmini thotë:” Kuptimi i hadithit tregon se nëse e ushqen një agjërues edhe me një kokërr hurme ka shpërblimin sikur ai, dhe për këtë njeriu duhet ta ketë parasysh dhe të mundohet që të ushqen sa ma shumë agjërues”.
Allahu e di më së miri, Paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi Muhamedin alejhi-selam.
Sejfullah Sejfuli
