Nga Shejh Dr. Alevi bin Abdilkadir Es-Sekafij
Muslimani i vërtetë ashtu sikurse mërzitet kur dëgjon për vdekjen e ulemave dhe davetçive që thërrasin njerëzit për tek Allahu, ai njashtu gëzohet kur të shkatrrohen pasuesit e bidatit dhe devijimit, e veçanërisht kur këta bidatçi ka qenë nga kokat, simbolet dhe ideatorët e bidatit, ngase me vdekjen e tyre thyhen lapsat dhe shkapërderdhen mendimet e tyre me të cilat ia ngatërronin çështjet njerëzve, e, të parët tanë të mirë (es-selafus-salih) nuk mjaftoheshin vetëm duke thirrur kundër tyre e duke ua tërhequr njerëzve vërejtjen prej tyre për së gjalli, po madje pas vdekjes së bidatçive e sqaronin gjendjen e tyre të realtë dhe e shfaqnin gëzimin që kishin për vdekjen e tyre, sikurse edhe e përgëzonin njëri-tjetrin për këtë.
Buhariu dhe Muslimi kanë transmetuar në lidhjen me vdekjen e të tillëve, se i Dërguari i Allahut, -sal-lallahu alejhi ue selem!-, ka thënë:“Rahatohen prej tyre robërit, vendet, pemët e kafshët!”[1] E si të mos gëzohet muslimani për vdekjen e atij që i dëmtoi e shkatrroi robërit e Allahut dhe vendet e tyre?!
Për këtë pra, kur doli haberi për vdekjen e Murisit të devijuar, Bishër b. El-Harith ishte në treg, e tha: “Sikur mos isha në vend publik, ky vend do ishte vend për sexhde e falënderim ndaj Allahut; Lavdi i qoftë Allahut i cili e bëri atë të vdekur!”[2]
I është thënë Imam Ahmed ibën Hanbelit: “A është mëkat të gëzohesh për atë që i ndodhë pasuesve të Ibën ebi Duad[3]?” Ai tha: “E vallë, kush nuk gëzohet me këtë?!”[4]
Selemeh b. Shebib ka thënë: “Isha tek Abdurrezak El-San’anij; Aty na erdh lajmi për vdekjen e Abdulmexhidit. Atëherë tha: ‘Lavdi i qoftë Allahut që e rahatoi Umetin e Muhamedit, -sal-lallahu alejhi ue selem!-, prej Abdulmexhidit!”.[5] Kurse ky Abdulmexhidi është Ibën Abdulaziz bin ebi Revad, ishte një kokë prej kokave të irxhasë.
Kur Abdurrahman ibën Mehdiut, i erdhi lajmi për vdekjen e një bidatçiu të devijuar, ai tha: “Lavdi i qoftë Allahut që i rahatoi muslimanët prej tij!”[6]
Ibën Kethiri, në lidhje me njërin prej kokave të bidatit dhe dalaletit, ka thënë: “Në dhul-hixhe të këtij viti, Allahu i rahatoi muslimanët prej tij; U varros në shtëpinë e tij, e pastaj e zhvedosën tek varrezat e kurejshëve, e, Allahut i qoftë lavdi e falënderimi! Ehlu Suneti u gëzuan shumë me vdekjen e tij, e kështu ata e shfaqën falënderimin për Allahun, e që nuk gjeje ndryshe ndonjë prej pasuesve të Sunetit veçse duke e falënderuar Allahun”.[7]
Ky pra ka qenë qëndrimi i Ehlu Sunetit në raste kur dëgjonin për vdekjen e ndonjërit prej kokave të bidatit dhe devijimit.
Disa njerëz mundohen të thonë të kundërtën, duke u argumentuar me atë që Ibën Kajjimi, -rahimehullah!-, ka transmetuar nga shejhu i tij, -Shejh’ul-Islam Ibën Tejmije-, në lidhjen me qëndrimin e tij mbi vdekjen e një hasmit të tij, citoj: “Erdha një ditë tek ai si sihariqtar duke i sjellur lajmin për vdekjen e njërit prej armiqëve të tij më të mëdhenjë, i cili njëherit ishte me hasmërinë dhe qederin më të rëndë kundrejt tij, e në këtë rast ai u hidhërua në mua, u vreros, e tha: “Inna lilahi ve inna ilejhi raxhiun!”; U çua, e shpejt e shpejt shkoi te familja e tij, i ngushëlloi, e u tha: “Unë për ju jam në vendin e tij…”[8] Kushdo që e analizon mirë këtë ngjarje, do të vërejë se nuk ka kurrfarë kundërthënie mes kësaj dhe asaj që cituam më parë, ngase prej zemërgjerësisë së tij, Shejh’ul-Islami nuk hakmirrej për vetvetën, ngase nxënësi i tij kur i erdhi me këtë lajm, ai e shfaqi gëzimin për vdekjen e njërit prej armiqve të tij, pra për shkak të të qenit të tij si armik i Shejh’ul-Islamit, e jo për shkak të të qenit e tij kokë prej kokave të bidatit dhe devijimit.
E, dje është vrarë njëri prej ulemave të devijimit: Muhamed Seid Ramadan El-Buti, e për këtë njerëzit e Tevhidit dhe Imanit u gëzuan, e si të mos gëzohen me vdekjen dhe shkatrrimin e atij që i dha fetva tagutit të Shamit që të vretë popullin e tij, kurse ata ushtarë kriminelë të sistemit nusejrij, i krahasoi e ngjasoi me sahabët, kurse për zemrën e tagutit të mëparshëm, Hafizin, -babain e Besharit-, ka pasë thënë se është e mbushur me iman! Për shtatëdhjetë vite ishte armik i njerëzve të Tevhidit, kurse në anën tjetër mbrojtës e përkrahës i bidatçive, të devijuarve, siç ishin kuburijinët (adhuruesit e varreve), e të tjerë. E shumë e shumë devijimeve e rrëshqitje të tjera e shoqëruan.
E për një të tillë me kësi gjendje, pse të mos gëzohemi me vdekjen e tij?!
Karshi këtij gëzimi, gjejmë njerëz, -fatkeqësisht!-, që janë mërzitur për të, e në të njëjtë kohë e lusin Allahun të çojë njerëz si ai, -Allahu mos iu përgjigjtë duasë së tyre!-; Për të tillët ekziston frika për fenë e fetarinë e tyre, ngase nuk ka një musliman që ka frikë Allahun dhe ka xhelozi për fenë e tij, e të mos gëzohet për vdekjen e dikujt që me të qenit e tij shkatrronte islamin, e me vdekjen e tij u shkatrrua një kazmë prej kazmave që punonte për këtë shkatrrim.
E lus Allahun të na gëzoje me vdekjen dhe shkatrrimin e çdo taguti, si dhe të atyre që iu ndihmojnë; E lus të na e bën të mundur që të vërtetën ta shohim si të vërtetë, -e të na furnizon pasimin e tij!-, si dhe të na e bën të mundur që të pavertetën ta shohim si të pavertetë, -e të na furnizon shmangien nga ai!-; E lus të na përforcon në fenë dhe Librin e Tij, si dhe në Sunetin e të të Dërguarit të Tij, -sal-lallahu alejhi ue selem!-.
Nga arabishtja: Mirsim N. Maliqi
Medine, 22.03.13
[1] Shënon Buhariu në “Sahih” (6512), Muslimi në “Sahih” (952), Nesaiu në “Sunen” (1930), Maliku në “Muvata” (571), Ahmedi në “Musned” (22069, 22085), Ibën Hibani në “Sahih” (3012), Bejhakiu në “Es-Sunen’ul-Kubra” (375) dhe “Shueb’ul-iman” (9264), Abdurrezaku në “Musanef” (6254), Ebu Nuejmi në “Hiljet’ul-evlija” (9094), e të tjerë. Sh. P.
[2] “Tarih el-Bagdad” (7/66) të Hatibit, “Lisan’ul-mizan” (2/308) të Ibën Haxherit.
[3] Koka e fitnes së bidatit që thërriste në akiden e prishur se gjoja Kurani është i krijuar. Sh. P.
[4] “Es-Sunne” (5/121) të Khalalit.
[5] “Sijeru ealami en-nubelai” (9/435) të Imam Dhehebiut.
[6] “Lisan’ul-mizan” (8/402), të Ibën Haxherit.
[7] “El-Bidaje ven-Nihaje “(12/338), të Ibën Kethirit.
[8] “Medarixhus-Salikin” (2/345), të Ibën Kajjimit.
