Ka qenë njëri nga të parët tanë ndershëm i cili kishte kokën e lënduar (i kanë rënë të gjitha flokët), trupin e lënduar (vuante nga sëmundja e lëkurës), sytë e verbuar si dhe kishte duart dhe këmbët e paralizuara, megjithatë gjuha e tij nuk ndalej dukej thënë: “Unë e falënderoj Allahun,- xhele veala!,- që nuk më ka sprovuar mua me atë që ka sprovuar të tjerët si dhe Allahu më ka dalluar dhe begatuar me shumë mirësi nga të tjerët.”
Aty pari kaloi një njeri i cili vëzhgonte dhe dëgjonte me vëmendje se çfarë thoshte dhe nuk mundi të duroj dhe i tha: “A po më tregon me çka nuk të paska sprovuar ty Allahu? Ti qenke me sëmundjen e rënies së flokëve nga koka, sëmundjen e lëkurës, qenke i tëri i paralizuar, çfarë nuk të paska sprovuar ty Allahu?
I tha: Oh, i mjeri ti për veten tënde! Allahu më furnizoi me gjuhë që ta përkujtoj Atë, me furnizoi me zemër që ta falënderoj Atë si dhe Allahu më furnizoi me trup por më sprovoi dhe më zgjodhi që unë të jem nga durimtarët!
Dhe bëri këtë dua të cilën e bënte edhe Pejgamberi,- alejhi selam: “O Allahu im, ajo që më është dhënë mua apo ndonjërit nga krijesat Tua nga begatit e tëra është vetëm nga Ti që je i pashoq. Ty të qoftë lavdërimi dhe falënderimi.”
Në fund !
Allahu,- xhele veala!,- në Kuran thotë: “Atij që shmanget nga këshilla e Gjithëmëshirshmit( Kur’ani), Ne do t’ia caktojmë një shejtan, që do t’i bëhet shok i pandashëm.” ( Sure Zuhruf: 36).
Autor: Dr. Ahmed Selim Badivejlan
Përktheu dhe përshtati nga arabishtja: Suad B. Shabani
Burimi: albislam.com
