Duke e fërkuar syrin sikur kur lotin, ndjeva një ndjenjë përkujdesjeje ndaj tij që mëson dikë mirë të bëjë mirë. Një mendim i rastësishëm më shkrepi në kokë prej ku përjetova një lehtësim të brendshëm në qenien time.
S’është njëjtë sikur t’ia fshish lotin dikujt, sikur kur ta bësh dikë të lotojë. Nga zemra nxiten ndjenjat e me fjalë përfundojnë në veshin e tjetrit. Atë që ndieja unë në këto çaste si një lloj ëndrre m’u realizua nga lulja që vetëm se e kisha përthekuar në dorën time. E cila ishte kapur për dore si ngjitëse dhe s’donte ta lëshojë pa e përjetuar unë atë që ndieja me lulet.
Në të lexova: “Ibën Kajimi ka thënë: “Kur Allahu ia ka falur njeriut i cili i ka dhënë qenit për të pirë ujë pasi e kishte kapluar etja, ç’mund të thuhet për atë i cili i jep të pijë të eturit nga radhët e myslimanëve.” Sa fe madhështore kemi, për çdo gjallesë që frymon, mendon, si një frymëmarrje të thellë nxora nga brendia ime. Dorën vetëm se e kisha vënë në kokë dhe meditoja për të, e në çast thashë me veten time, ai i cili të dhimbset, e mëshiron, e atë që e do, e falë! Me mëshirë dhe butësi bëhet edhe ajo që mendohet e pamundur, e si t’i thuhet e pamundur një vepre kur njeriu në dorën e tij e ka çelësin e çdo zemre, vetëm se nevojitet hapi i mirë i bërë prej tij. Madje m’u kujtuan fjalët e Zotit thënë Musait për mënyrën si ai duhet t’i drejtohet vrazhdësisë së Faraonit, “…thuaj atij fjalë të buta…” Nëse njeriu e mbjell farën e bamirësisë, do të korr frytin e shpërblimit. Ai i cili e privon veten nga e mira me qëllim t’i bëjë mirë tjetrit, shoqërohet me nga dy shpërblime.
Veprat janë dritë në jetën e njeriut, por ato janë edhe kandil ndriçues në natën e errët. Bukur është thënë dikur se, çdo fikje në këtë botë është ndriçim në botën tjetër, sepse mirësia është burimi i zemrës së mirë. Zemërmiri më parë e pranon që tjetrit t’i bëjë mirë se sa e mira këtë ta shoqërojë në jetë. Atë të cilën e mendon i miri, rrallë ndokush mund të mungojë pa mosmarrjen e shpërblimit, ai është një engjëll që ecë në formë njeriu.
Për këtë, mëshira lind nga besimi, kurse besimi forcohet duke e njohur Mëshiruesin në qiell. Kjo është një dhuratë nga Zoti për atë që e ndjek udhën e Tij, zbret qetësia në zemrën e tij dhe shpirti noton në ujërat e kënaqësisë së besimit. Kjo është një lule e cila e dha frytin e bereqetit në bahçen e zemrës sime prej ku aroma e saj kundërmoi gjithandej.
Një pasqyrë të mirë mora prej saj, e unë, para se të ndahem prej saj desha asaj t’ia lë një amanet të cilin e mësova pikërisht prej saj… Si rritet besimi, po ashtu shtohen sprovat, e ku ka sprova, ka falje gabimesh!
BLERIM MUHAXHERI
Burimi: albislam.com
