Pas një kohe të shkurtër të qetësisë në të cilën islamistët u munduan të bashkojnë lëvizjet e ndryshme politike, Tunizia përsëri hyri në një situatë krize. Tymi i zi i komplotit u pa mbi Tunizinë e gjelbër dhe të lulëzuar. Mbi vendin që ishte shkëndija e parë në pranverën arabe kundër padrejtësisë, hegjemonisë dhe tiranisë. Lëvizjet shekullare filluan ti realizojnë planet e njëjta sikur “vëllezërit” e tyre në Egjipt. Tunizia ishte vendi i parë që i hapi dyert e frymëmarrjes së lirë dhe arriti të ngadhënjejë mbi një prej sistemeve më të rrezikshme policore që i njihte bota arabe. Ben Ali iki pas pak ditë prej fillimit të revolucionit popullor. Pas diktaturës islamistët e fituan besimin e popullit edhe pse dhjetëra vite ishin larg skenës politike për shkak të shtypjes dhe përndjekjes. Ata nuk i mjaftuan me mburrje dhe premtuan se do të bashkëpunojnë me të gjithë për të shërbyer vendin. Interesin e vendit e vendosën mbi çdo qëllim tjetër dhe i hapën krahët për lëvizjet e ndryshme politike. Njërin prej udhëheqësve të tyre e propozuan si kryetar dhe formuan qeveri koalicioni me partinë e tij. U pajtuan për nenet e kushtetutës së re dhe shumë nga pikat e mospajtimit i mënjanuan.
Por pala tjetër a ishte e kënaqur me këtë?!
Lëvizjet shekullare, në krye me partitë majtiste, që kanë ndjeshmëri të madhe kundër çdo gjë islame, edhe atëherë kur atë e kërkon populli filluan me gjurmimet e tyre. Filluan të gjurmojnë pas gabimeve dhe shfrytëzuan gjendjen e vështirë ekonomike si pasojë e periudhës së tranzicionit pas revolucionit. Filluan me nxitjen e protestave, të punëtorëve të hidhëruar si dhe të administratës që shpeshherë përfundonin me dhunë. Qëllim ishte të dështojë qeveria dhe të zhytet ne konflikt me popullin i cili i kërkonte të drejtat e tij. Realizimi i këtyre të drejtave ende kërkon kohë dhe mund shtesë dhe nevojitet edhe stabilitet që të përmbushen këto kërkesa legjitime.
Situata u përkeqësua me shpejtësi të madhe pas vrasjes së njërit prej opozitës majtistë. U akuzuan islamistët dhe filloi fushata e shëmtimit të lëvizjeve islame, ngjashëm me atë që ndodh tani edhe në Egjipt.
Rastin e atentatit opozita e shfrytëzojë që ti akuzon lëvizjet islame me ekstremizëm dhe dhunë. Përvoja ka vërtetuar se lëvizjet shekullare zbatojnë të njëjtin plan dhe i përdorin metodat e njëjta shtypëse sikur sistemet tirane më parë.
Ata nuk dallojnë në mënyrën se si bashkëveprojnë me vullnetin e popullit dhe me zgjedhjen e tij. Komplotet e njëpasnjëshme nga lëvizjet shekullare kanë vetëm një qëllim: ti largojnë lëvizjet islame nga pushteti, nëse duhet edhe me dhunë. Për këto qëllime ata kërkojnë ndihmë nga jashtë dhe e nxisin ushtrinë kundër pushtetit. Gjithë këto mjete sipas tyre janë legjitime në filozofinë e tyre, qëllimi i arsyeton mjetet, në një hipokrizi dhe ultësi që nuk ka shembull.
Rreziku në këtë çështje është fakti që edhe pse lëvizjet islame deri tani nuk kanë bërë asnjë hap për zbatimin e sheriatit, të njëjtët luftohen në një luftë të ashpër nga brenda dhe jashtë. Mos vallë kjo luftë është paralajmërim më qëllim frikësimi të lëvizjeve islame de popullit që i ka zgjedhur nëse ata do të mendonin të bëjnë një gjë të tillë?
Mos vallë shkaku është lakmia pas pushtetit më çdo çmim, madje edhe shkatërrimi i vendit?
Ekstremizmi i shekullaristëve është alarmim për rrezikun e madh për vendin në veçanti pas provokimit të Francës ndaj islamistëve se do të ndërhyjë duke i përkrahur lëvizjet shekullare…që ditë e natë veprojnë që të rrëzojnë pushtetin e lëvizjes Nahda.
Kryetari qeverisë nga lëvizja Nahda sikur u dorëzua para presionit me qëllim të qetësohet situata. Por a do të pranohet kjo nga lëvizjet laike apo ky gjest është vetëm një hap që synon delegjitimin e pushtetit dhe ngjitje në karrigen e pushtetit?
Përplasjet që i nxisin lëvizjet laike në vendet e pranverës arabe janë mesazhi më negativ që mundet ti dërgohet popullit që synon lirinë dhe dhurata më e mirë të sistemeve shtypëse që të vazhdojnë me terrorin e tyre. Mos vallë është kjo rastësi apo planifikim i mëparshëm?
Përktheu: M-r Talha Kurtishi
