Thirrja e Islamit, thirrja e besimit të pastër monoteist është thirrje për moral të lartë. Sa shumë shpresoja që kjo temë do të përpunohet në ndonjë shkrim apo studim. Nga realiteti i hidhur shohim se si disa thirrës që e theksojnë rëndësinë e teuhidit nuk i japin rëndësinë e duhur moralit dhe sjelljes së mire. Janë të bindur se mënyra e tyre është ideale, mënyrë e cila nuk duhet të kontestohet e as të korrigjohet ngase nuk ka nevojë të ndryshohet asgjë.
Të tillët duhet të përkujtohen me disa realitete që si duket po i harrojnë apo nuk dëshirojnë ti përkujtojnë:
-Harrojnë biografinë e Resulullahut, (sal-lallahu alejhi ve selem), i mëshirshmi, bujari dhe i buti në sjelljen e tij me gjitha shtresat e shoqërisë, me besimtarët, me mosbesimtarët, me hipokritët etj.
-Harrojnë ajetin: “Thirr në rrugën e Zotit tënd me mençuri dhe këshillë të bukur dhe diskuto me ata në mënyrën më të mirë!” (En Nahl, 125) dhe hadithin: “Çdo gjë me butësi zbukurohet dhe nëse ajo hiqet shëmtohet” (Muslim).
-E harrojnë caktimin e Allahut dhe faktin se gjthë njerëzit asnjëherë nuk do të bëhen me mendësi identike. Allahu, subhanehu ve teala, thotë: “Shumica e njerëzve, sado që të dëshirosh ti, nuk janë besimtarë.” (Jusuf, 3) Për këtë shkak kemi shumë ajete që flasin për durim në rast të gjendjes të tillë të mospajtimit. Ai që e kupton këtë gjendje dhe realitet dhe që i jetëson këto porosi Kuranore, pajiset me durim, butësi dhe urtësi në sjelljen e tij me njerëzit.
-E harrojnë gjendjen e Resulullahut, (sal-lallahu alejhi ve selem), që nga mëshira që e kishte për njerëzimin gati e dëmtoi veten për shkak të kujdesit të tij të skajshëm që të gjithë të bëhen besimtarë.
“A është ai, që veprat e veta të këqija i duken të mira (si ai që është i udhëzuar në rrugën e drejtë)? Me të vërtetë, Allahu shpie në humbje kë të dojë dhe udhëzon në rrugë të drejtë kë të dojë. Ti mos e shqetëso veten deri në shkatërrim për humbjen e tyre! Allahu është vërtet i Gjithëdijshëm për atë që bëjnë ata.” (El Fatir, 8)
Ky lloj i divergjencës nuk është i veçantë për atë periudhë, atë e gjejmë në çdo kohë dhe vend, prandaj thirrësi duhet të stoliset me mëshirën që e kishte Zotëriu i njerëzimit, Muhamedi i biri i Abdullahut, (sal-lallahu alejhi ve selem). Allahun e lus të na mbroje nga idhujtaria (shirku) dhe të na stolise me moralin më të mire.
Shkëndi:
Çdoherë kur e lexoj ajetin: “(Kujtoje) kur Ibrahimi tha: “O Zoti im, bëje të sigurt këtë qytet dhe më ruaj mua dhe pasardhësit e mi nga adhurimi i idhujve!” (Ibrahim, 35), me le në habi fakti se si ky Pejgamber kaq i dalluar, që ka pa aq shumë mrekulli dhe shenja të madhërisë së Zotit frikohet nga adhurimi i idhujve. Prandaj ti arsyetojmë ata që na thirrin në besim të pastërt, që mundohen të na mbrojnë nga shirku, dhe të mos e arsyetojmë refuzimin tone me ashpërsinë e tyre. Frika e tyre nga shirku dhe idhujtari është shumë reale siç ka qenë edhe frika e Ibrahimit, alejhi selam.
“Këta janë ata, të cilët Allahu i ka udhëzuar në rrugën e drejtë, andaj edhe ti (o Muhamed) ndiq rrugën e tyre.” (El En‘âm, 90)
Dr. Musaid Al Tajjar
Përktheu: Talha Kurtishi
