S’desha që të vazhdojë ecjen pa u qetësuar nga kjo që më ndodhi. U ndala ta shikojë veten para se t’i drejtojë sytë drejt luleve. Pasi pashë që jam qetësuar plotësisht i hodha hapat e parë drejt rrugës sime. Ndjenjat ripërtëriheshin pas çdo luleje të cilën e kaloja, me gëzim e kapja dhe me pikëllim e lëshoja.
Mësimi ishte i madh që mësoja dhe dija ishte e dobishme që merrja. E këtillë ishte edhe lulja e radhës, e cila me buzëqeshjen që më jepte, më jepte përshtypjen sikurse donte të më thotë eja dhe kapëm. Iu afrova, dhe me të kapur, lexova kështu: Ez Zuhriu ka thënë: “Muaji i Ramazanit është muaji i leximit të Kuranit dhe i të ushqyerit të të varfërve.”
Vërtetë, sa më e pastër zemra, aq më e madhe etja për fjalët e Tij, dhe sa më e madhe zemra, aq më e gjatë dora e ndihmës. Mysafirit i bëhet nderimi me atë që e kënaq atë dhe e nxit të njëjtin në pikëllim kur të ndahet prej teje. Me anë të leximit të Librit të Zotit arrihet qetësimi i shpirtit, por kurrë plotësisht nuk mund të ngopet ai. Ky Libër ta zbut zemrën në mëshirë ndaj të tjerëve dhe të nxit që veten ta lësh keq veç të tjerët të ndihen mirë.
Kur Kurani bëhet pjesë e jetës sate, hapërimi yt të shpie te ngopja e të pangopurve dhe mësimi i të pamësuarve. Po, po, se i pasur është ai që zemrën e ka të mbushur me fjalët e Zotit, edhe nëse s’ka pasuri, e i varfër është ai i cili zemrën e ka bosh nga fjalët e Zotit, edhe nëse ka pasuri. Në këtë Muaj zbriti Drita, pasi qëllimi i saj ishte që njerëzit prej errësire t’i nxjerrë në dritë.
Në leximin e Tij, mendja ndriçohet, zemra pastrohet dhe trupi në vepër orientohet. T’ia shuash urinë një të urituri është t’i fitosh bekimet e tij dhe bekimi i Zotit të të prijë në jetë. Aty ku loti rrjedh nga dhimbja, fjalët dalin nga bindja, e gjuha e përmend dikë, që e do me gjithë zemër. Të tillë e bën jetën jeta sipas Librit të Zotit, tjetri të dhimbset se mëshirën në ty e ka skalitur Zoti, e ti, në jetë vepron që ta arrish kënaqësinë e Tij.
Çfarë lule, me çfarë kuptimi, pëshpëriti zemra. Fjalë pakta, por me kuptime të shumta, që e cekët është mendja e njeriut t’i thith të gjitha në jetë. Këto fjalë janë thënë nga përvoja e jetës dhe të cilat janë yrnek për jetën e njeriut.
E unë, para se ta bëjë punën e zakonshme, që ta lëshojë këtë lule dhe ta vazhdojë rrugën me lulen tjetër, u kujtova në këtë thënie e cila rastësisht më ra ndërmend: Më mirë është të vërtetën ta kërkojmë në terr se sa të kotën ta ndjekim në dritë.
Burimi: albislam.com
