Prej shkaqeve kryesore që e pengojnë njeriun nga namazi i natës, janë këto:
E para, haja e tepërt; Nëse njeriu han pak, atëherë trupi i tij përforcohet për namaz të natës, ngase gjallërimin e natës nuk e arrin askush përpos atij që është i vendosur t’i bëjë ballë urisë. Kësisoj ka pasë thënë Sufjan Eth-Thevri, -rahimehullah!-: “Me haje të pakët do të arrish të qëndrosh natën zgjuar!”. I Dërguari i Allahut, -sal-lallahu alejhi ue selem!-, ka preferuar të hamë pak: “Njeriu nuk ka mbushur enë më të keqe se sa barku i tij; I mjaftojnë birit të Ademit disa kafshata, aq sa të mbajë drejtë korrizin. E, nëse ai gjithsesi do të bëjë të vetën, atëherë le të veproj kësisoj: një të tretën (e barkut të tij ta lëjë) për hajën e tij, një të tretën për pijën e tij dhe një të tretën për frymëmarrje!”.[1] Nivelet e të ushqyerit janë tri: I pari është niveli i nevojshmërisë; I dyti, i mjaftueshmërisë, dhe; I treti, i tepricës. E, i Dërguari i Allahut, -sal-lallahu alejhi ue selem!-, na e bëri të qartë se i mjaftojnë njeriut disa kafshata sa për të mos rënë fuqia e korrizi i tij, e kësisoj të dobësohet; E, po qe se e tejkalon këtë masë, pra më shumë se sa veçse disa kafshata, atëherë të lëjë një të tretën për ujë, e pjesën tjetër për frymëmarrje. Ibën Kajjimi, -rahimehullah!-, ka thënë: “Kjo është realisht më e dobishmja për trupin dhe zemrën, ngase po qe se e stërmbush barkun me ushqim, atëherë ngushtohet vendi për ujë, e kur të merr mëpastaj ujë, do të ngushtohet edhe më shumë për frymëmarrje, e që krejt kjo i shkakton mundim dhe lodhje, po sikur të bartë diçka të rëndë. Gjithashtu kjo i shkakton ngurrtësim zemrës, dembelim gjymtërëve për të bërë vepra të mira dhe i jep stimul për epshe. Pra mbushja e barkut me ushqim është e dëmshme për trupin dhe zemrën, po madje është e dëmshme edhe për fenë, dunjanë dhe ahiretin!”
E dyta, lodhja e trupit gjatë ditës me punë të mundimshme, të cilat mëpastaj e tërheqin gjumin.
E treta, braktisja e gjumit pasdreke, e cila vepër është një sunet nëpërmjet të cilit përforcohesh për të falë namaz të natës. E, nëse njeriu është prej atyre që nuk falen natën, ndoshta në kohën e pasdrekës nëse nuk bën gjumë, do të rrijë me njerëz të shkujdesur, e do të bëjë biseda me ta, pra për të këtillin gjumi është më i mirë nëse s’e kalon kohën në dhikër e punë të mira, ngase në gjumë është qetësia e paqja, ashtu siç ka thënë dikush nga të parët tanë: “Do t’u vijë një kohë njerëzve, në të cilën heshtja dhe gjumi janë dy nga veprat më të mira të tyre!” Sufjan Eth-Thevri, -rahimehullah!-, ka thënë: “Ishin që kur mbaron punët, preferonin të bënin gjumë duke kërkuar kësisoj qetësi e paqë; Ngase gjumi me qëllim që të qetësohesh dhe pastaj të falësh namaz nate, është në vetvete ibadet që me të afrohesh tek Allahu!”
E katërta, bërja e mëkateve gjatë ditës, e cila çon në ngurrtësimin e zemrës, e që rrjedhimisht bëhet pengesë mes tij dhe mes mëshirës. Një burrë i tha Hasan El-Basriut: “O babai i Seidit! Unë bëj gjumë shëndosh e rahat dhe e dua namazin e natës; E, megjithëse e bëj gati edhe ujin për abdes, prapseprapë nuk po arrij dot të zgjohem të bëj namaz të natës?! Atëherë ai i tha: “Mëkatet e tua të kanë lidhur!”. Sufjan Eth-Thevri, ka thënë: “Për pesë muaj rresht u privova nga namazi i natës, vetëm e vetëm për një mëkat që e pata bërë!” I thanë: “Po çfarë mëkati pate bërë?!” Ai tha: “E pashë një njeri duke qarë, e thash ndër vete se ky e bën këtë sa për syefaqe!” Gjithashtu ka thënë: “E, njeriu mbase e bën një mëkat, e për atë mëkat privohet nga namazi i natës!” Mëkatet lënë si trashigimi ngurrtësimin e zemrës dhe të pengojnë nga namazi i natës, e më specifike për nga efekti negativ që ka në këtë drejtim si mëkat, është ngrënia haram. Sikurse kafshata hallall që ndikon në dëlirësimin e zemrës dhe lëvizjen e saj kah e mira, anasjelltas është edhe e keqja. Një nga të parët tanë kishte thënë: “Me të vërtetë robi mbase e hanë një kafshatë haram apo bën një veprim haram, e për të privohet nga namazi i natës për një vit të plotë!”.
Marrë nga: El-Alameh Shejh Muhamed Es-Sefarinij El-Hanbelij,
“Sherh thulathijat musnedil-imam ahmed”, El-Mekteb el-Islamij, vëll. i dytë, f. 574-576
Nga arabishtja: Mirsim Maliqi
[1] Sahih – Shënon Tirmidhiu në “Xhami” (2380), Ibën Maxhe në “Sunen” (3349), etj. E ka vlerësuar për sahih Shejh Albani në “Sahihut-Tirmidhij” (1939).
